Koude rillingen in een yellow cab
Iedereen die wel eens in een taxi door nachtelijk New York gereden is, weet hoe macaber fascinerend het straatleven daar dan is. Een mooie impressie van deze urban hell was te zien in een Amerikaanse documentaire in het kader van BBC's 'New York Stories'. De docu was gebaseerd op de formule van Maarten Spanjers programma 'Taxi', waarin passagiers hun verhaal vertellen in een taxicabine voor vijf verborgen camera's.
Verschil met Spanjer's programma was dat er echte taxichauffeurs gebruikt werden en uitsluitend nachtelijke ritten werden geregistreerd. Ook de 'vrachtjes' waren van een ander karakter: een motor-ruigo die zojuist een vent had kapotgeslagen omdat deze er met gecollecteerd begrafenisgeld vandoor was gegaan, een transseksueel die tot in details uitlegde hoe zijn penis tot vagina is omgebouwd, een crack-hoer die haar twijfels opbiechtte over een mogelijk huwelijk met haar voor driekwart verbrande vriend.
'There's animals out there,' zei Robert de Niro in 'Taxi Driver' over het straatleven, maar omdat de passagiers in alle rust hun verhaal konden vertellen waren ze eerder hartverscheurend dan bedreigend of afstotelijk.
Eén verhaal bezorgde me echter koude rillingen. Het werd verteld door een politie-agent die lid was van een reddingsteam. Hij had in zijn professie alle mogelijke gruwelijkheden gezien, maar waar hij nooit aan kon wennen waren treinongelukken met voetgangers. Niet de frontale aanrijdingen, maar ongelukken waarbij de voetganger van het perron geduwd is en in de ruimte tussen de trein en het perron terecht is gekomen.
"Het onderlichaam komt dan vast te zitten terwijl het bovenlichaam door de klap van de trein als een tol rondgedraaid wordt," legde hij uit terwijl hij zijn verhaal met een verdraaid plastic zakje illustreerde. "Het slachtoffer is dan meestal niet dood. Hij is vanaf zijn middel verlamd, maar bij bewustzijn. Hij zit dan te schreeuwen dat we de trein moeten weghalen, maar wat hij niet weet is dat zijn ingewanden kapot naar beneden zakken zodra zijn lichaam vrijkomt. Hij is dan binnen twee minuten dood, daar kan geen chirugisch team wat aan doen. Het is mijn taak dan om hem te vertellen dat hij gaat sterven. Voordat we de trein wegslepen halen we een priester en familie erbij. Soms zetten we het hele station af om hem in alle rust te laten sterven."
De politieman keek uit zijn ogen alsof hij de hemel had zien branden. "Ik neem mijn werk niet mee naar huis," beweerde hij terwijl hij het plastic zakje in zijn jaszak stopte. Hij was volledig opgebrand. De volgende keer als ik in een taxi door nachtelijk New York rijd en gefascineerd raak door haar macabere schoonheid, zal ik even aan die man denken - voor romantisering van The Big Apple is alleen in een taxi plaats.
