Maarten Spanjer hekelt spirituele verloskunde

Groepstherapie is een merkwaardig fenomeen. Je gaat met een aantal onbekenden in een kring zitten, je biecht op dat je als puber ooit in je broek gepoept hebt en vervolgens heb je nooit meer last van hyperventilatie wanneer het wc-papier op is. Lijkt gênant, is het ook, maar 't werkt.

Nu de New Age een modderstroom aan vage clubjes heeft opgebraakt is het wél zaak om de juiste reïncarnatiecursus of invoelanalyse te kiezen. Maarten Spanjer, Taxi beu en altijd op zoek naar zichzelf, dook in de wildgroei van therapieën. Het Paard van Troje in de Spirituele Verloskunde op de NCRV.

"Weet u welke richting Spirituele Verloskunde is?" vraagt hij aan een stomdronken carnavalsvierder te Valkenswaard. Spanjer wil ons laten lachen, da's duidelijk. Maar dat lachen gaat als vanzelf. In de blokhut van Spirituele Verloskunde zit een zijïge therapeut met babytrui, omringd door een half dozijn midlife-kneusjes.

Hij strooit kwistig met "uh-huh's" en probeert de deelnemers in contact te brengen met "ledematen die niet op aarde zijn". Ze moeten zich concentreren op een emotionele situatie uit hun jeugd en deze herbeleven als volwassenen. Iedereen gaat er tegenaan. De één scheldt op zijn moeder, de ander zet het op een blèren, een derde gaat met een gummiknuppel op de matras slaan.

Alleen Spanjer doet recalcitrant. Hij weigert pantoffels aan te trekken en zeikt over de trui van de therapeut. "Ik word zó kwaad als ik een drukke trui zie!" Als Spanjer dan toch in regressie gaat krijg je de indruk dat hij de boel loopt te flessen. "Klootzak!" schreeuwt hij met gesloten ogen. Die indruk wordt bevestigd als we opeens een tussengemonteerde 'flash back' te zien krijgen waarin de 'jonge' Maarten tevergeefs bij zijn vader om aandacht bedelt. Heel flauw.

Als Spanjer zijn ogen weer opendoet zegt hij met quasi gebroken stem: "Mijn vader heeft me zó op mijn ziel getrapt!" "Uh-huh," antwoordt de therapeut met babytrui. Dan kijkt Spanjer opeens naar diens pantoffels. "Zulke lullige pantoffels had mijn vader ook!" Hij pakt de slof af en begint er met de gummi knuppel hard op te slaan. "Nee, Maarten, nee!" roept de therapeut nog. Maar Spanjer is al te ver heen...hij wordt spiritueel verlost.

"Ik heb het gevoel dat ik een stukje emotie, ben kwijtgeraakt richting mijn vader," beweert Spanjer na afloop. "Nu kan ik weer thuiskomen in mijn eigen lichaam." "Uh-huh," antwoordt de therapeut met babytrui en vraagt zich af of het stom was om deze intrigant binnen te laten. Want laten we wel wezen, Spanjers programma is bijna even fout als de therapie: faken bij softies die hun ziel voor de camera bloot leggen.