Ook mannen zijn zielig in politieserie Hunter
Televisieseries zijn een goede indicator van Amerika's male chauvinism. Zo bestaat er geen enkele politieserie waarin een vrouw een waardige hoofdrol speelt. Het quasi-feministische Pepper draaide om de exploitatie van Angie Dickinson's rijpe sex appeal, terwijl de dames van 'Cagney and Lacey' te truttig zijn om serieus te nemen als law enforcers.
Zolang producenten het niet lucratief achten om een vrouwelijke Kojak of Columbo te lanceren zijn actrices gedoemd tot de rol van side-kick, oftewel hulpje van de mannelijke held. Deze functie is op het slaafse af: de actrices moeten de fysieke kracht en charmes van hun partner benadrukken en zonodig een moederrol vervullen als hij de fout in gaat. Een enkele keer moeten ze zich zelfs laten verkrachten om hem te profileren. Dat gebeurde onlangs in een aflevering van 'Hunter', een politieserie uit de jaren tachtig die op herhaling is.
Hunter is een twee meter lange, kalende Vietnamveteraan met de grijns van een kroegtijger en de mentaliteit van een marinier. Hij is de zoveelste All American Guy. Hunter's partner McCall is een kleine seksbom met permanentje en de mooiste ogen van Californië. Even kwetsbaar als degelijk als sexy. Hunter en McCall flirten met elkaar, maar nooit meer dan dat (een politie-echtpaar is even onaantrekkelijk als een pornofilm met Cagney & Lacey).
Tijdens de laatste aflevering wordt McCall verkracht door de ambassadeur van een bananenrepubliek. Een uitzonderlijke gebeurtenis voor een mainstream serie, maar er wordt dan ook niet zozeer gefocused op de lijdensweg van McCall als wel op haar fouten(!) en op de wraak van Hunter. McCall voelt zich belachelijk omdat ze zich als een groentje gedragen heeft ("Heb ik dan niets geleerd van al die verkrachtingszaken!?") en wordt even getroost door Hunter die belooft aan haar bed te waken.
Maar Hunter heeft helemaal geen zin in nazorg, Hunter wil wraak! En verdomd, McCall is nog niet ingedommeld of Hunter rijdt de auto van de ambassadeur klem en wordt door de schurk in zijn schouder geschoten. Wat volgt is te gênant voor woorden: een parallelmontage van McCall's psychotherapie en Hunter's revalidatie. McCall voert heftige gesprekken met haar psychiater, terwijl Hunter gymnastiek-oefeningen doet om zijn schouder weer krachtig te maken. Oftewel: een verkrachtingstrauma is net zoiets als een fysieke wonde - gewoon even doorbijten en je wordt weer helemaal de oude.
Het mag duidelijk zijn dat er over McCall's 'foutje' nooit meer gerept zal worden in volgende afleveringen. Ik geloof niet dat de kijker gebaat is bij vervrouwelijkte Kojaks of Columbo's. Actrices zullen een eigen invulling moeten geven aan charismatisch machisma. Het zou wel leuk als er ondertussen eens wat Hunters verkracht werden, die dan ter revalidatie rectale gymnastiekoefeningen gaat doen. Zijn ze zo weer de oude.
