Van Gogh kickt op zijn sarcasme in De Hunkering
'Nederland is ze beu. De gladde jongens van de datingshows. De Robert ten Brinks, de Rolf Woutersen, de Ron Brandsteders. Allemaal slijmballen. Nederland is rijp voor een nineties showmaster. Geen hippe MTV jongen, maar een Botte Hakker.' Zoiets moeten ze bij Veronica gedacht hebben toen ze zo gek waren om Theo van Gogh carte blanche te geven voor een datingshow.
Theo als datingshowmaster, dat moet inderdaad een cocktail opleveren van corporaal sarcasme, intense interviews ('Een Prettig Gesprek') en veel vieze woorden. Blijft de vraag of zo'n slagveld, in de gids omschreven als 'ludieke datingshow', beter verteerbaar is dan de slijmshows die Theo parodieert.
Mantovani, een verliefd stelletje in een roeiboot, en een vieze dikke man met verrekijker achter de struiken. De leader laat ons duidelijk weten dat Van Gogh & Romantiek op z'n best een Kleenex vol sperma oplevert. Theo komt een showtrap afklossen in een blazer plus strikje. "U zult zich misschien afvragen waarom ik dit apepakje aan heb", hijgt hij. "Dat ben ik contractueel verplicht aan Veronica. Voor vijf minuten dan." Vervolgens scheurt hij zich als een Hulk uit het jasje (oftewel: "Denk niet dat ik mijn ziel verkocht heb!").
De opzet van De Hunkering lijkt op die van MTV's Singled Out: een vrijgezel moet uit tientallen kandidaten de ware selecteren. Niet voor een weekje flirten op de Canarische Eilanden, maar om samen acht uur opgesloten te worden in Theo's Wipcaravan. De Hunkering is niet hip (er is geen muziek!), zelfs niet sexy, maar vleselijk. In de studio staat een enorme 'vleesmolen' waar Van Gogh de kandidaten uitdraait, die dan door sumoworstelaars naar de vrijgezel worden gedragen.
Van Gogh stelt vragen als: "Waar kijk je het eerst naar, billen of pikken?" Hij laat de jongemannen voorover buigen zodat hun achterwerk beoordeeld kan worden, de dames moeten ter keuring met hun borsten pronken. Even leuk shockerend, maar Van Gogh weet van geen ophouden.
Ook als de massa vertrokken is en hij een prettig gesprek lijkt te beginnen met twee uitverkorenen en de vrijgezel, gaat het van: "Wat doe je als hij impotent blijkt te zijn?", "Wil je abortus als ze zwanger wordt?", "Ben je een billenfetisjist?" Zijn gasten, jonge schapen, hebben geen enkel weerwoord op zijn sarcasme.
De Hunkering lijkt een mislukt middelbare schoolfeest in een slachthuis. De kandidaten kijken elkaar angstig en balend aan. Ze voelen zich voor lul staan. Staan ze ook. Maar ook Van Gogh maakt een allesbehalve ludieke indruk. Hij zweet als een gewichtheffer, lijkt een hartinfarct nabij. Kijkt met een humorloze minachting naar de mooie, probleemloze jongeren. Hij haat ze. En zij haten deze vadzige, onbeschofte man. Eigenlijk heeft niemand zin om te Hunkeren. En zelfs de kijker verlangt naar de gladde, relaxte charmes van Robert, Rolf en Ron.
