Geloven is een kwestie van willen

Vroeger, toen ik nog een snotneus was, geloofde ik heilig in het Monster van Loch Ness en in vliegende schotels. Inmiddels ben ik volwassen en weet ik beter. Ik weet nu dat de kans verdomde klein is dat er een twintig meter lange Plesiosaurus in het meer vestppt zit, en dat de suggestieve foto's van zijn flippers, staart en nek gemakkelijk geherintepreteerd kunnen worden als kiekjes van rottende fietstassen, karperpoep en gesloopte elektriciteitskabel. Allemaal wishful thinking.

De UFO's echter, ben ik echter nooit ontgroeid. Misschien juist omdat nuchtere kansberekening het geloof in groene mannetjes niet echt in de weg zit ('Het heelal is zó groot, dat er wel buitenaardse intelligentie móet bestaan...!'), maar zeker ook omdat het bewijsmateriaal zich zo opstapelt. Tenminste, dat doet de BBC-reportage 'Visitors from outer space' ons geloven: de marsmannetjes komen niet, ze zijn er allang!

De toon van de documentaire was uitgesproken partijdig. De makers trokken het bestaan van aliens bepaald niet in twijfel en lieten geen enkele tegenstander aan het woord. Die houding werd enigszins acceptabel toen ik de talloze getuigenissen en interpretaties van burgers, politiemensen, militairen, geleerden, CIA'ers, FBI'ers, kosmonauten, en piloten aanhoorde en me realiseerde dat veruit de meeste instanties het fenomeen allang serieus nemen.

Maar de Amerikaanse overheid probeert het fenomeen zoveel mogelijk te ontkennen en verwijst alle berichten die UFO's plausibel maken naar de doofpot (nationale veiligheid enzo). Zo blijkt uit officiële documenten dat president Truman in 1947 een geheim team onderzoek heeft laten doen naar een gecrashte schotel(!) met vijf niet-menselijke lijken(!), en dat het kosmonauten, luchtmachtpiloten en piloten van commerciële maatschappijen niet is toegestaan om hun observaties van Unidentified Flying Objects bekend te maken, op straffe van vervolging. Vandaar het beperkte aantal meldingen. Toch!?

Ach ja, ik weet het. Ik wil er te graag in geloven. Daarom was het wel gezond voor me dat ik even in een schaterlach uitbarstte toen een dame beweerde met aliens naar de maan gereisd te zijn. Eerst klonk ze nog even geloofwaardig, maar al rap ontspoorde ze in dubieuze ruimtefilosofieën uit de Star Wars-cyclus en beweerde ze dat de aliens haar verteld zouden hebben dat ze hier een kernoorlog zouden willen voorkomen.

Alsjeblieft zeg. Ik kan me niet voorstellen dat bewoners van de planeet Glurp tig lichtjaren naar de aarde toeschotelen om hier een hysterisch wijf uit te selecteren voor het bewaren van de intergallactische vrede. Nee, dan vind ik een Plesiosaurus met cameravrees een stuk geloofwaardiger.