How low can you go in Over de Roooie
'Lekker goedkoop'. Dat moet het uitgangspunt geweest zijn van John de Mol toen hij 'Over de Roooie' verzon. Over de Roooie is een straatspelletje waarbij willekeurige voorbijgangers door het SBS6-team aangeklampt worden om iets gênants te doen. Voor duizend gulden. Lijkt heel wat, een rug per deelnemer, maar is peanuts vergeleken bij de studiohuur van het gemiddelde fortuinrad.
Toch is niet het budget de troef, maar leedvermaak: wij Nederlanders lachen graag om een vent die naakt met een regenton om zijn kruis een dansje in de regen doet, of om een dikke vrouw die met het duizend guldenbiljet tussen haar billen een varken imiteert. Omstanders snellen toe alsof er een ongeluk is gebeurd, of stuiven uiteen als hun wordt gevraagd mee te doen. Critici spreken schande van deze onderbroeken-TV, maar soms overstijgt de Roooie haar middeleeuwse karakter en krijgt ze de glans van een sociologisch onderzoek.
'Binnen vijf minuten vijf mannen bij elkaar lonken' luidt de opdracht dit keer. Roooie-presentatrice Wendy van Dijk, een blonde muizensnoet met de inborst van een hyena, pikt hiervoor geen vrouwen uit, maar kerels. Oftewel: hoezeer is de Nederlandse man bereid om voor homo versleten te worden. Niet bijster, zo blijkt. De eerste weigeraar doet het in zijn broek ("Nee, ik v-v-val niet op mannen"), de volgende begint te briesen ("IK VAL NIET OP MANNEN!").
Dan komt Robert. Robert is een sullige Brabo met dikke oogleden. Wendy spreekt hem listig aan met "Kun jij een beetje flirten? Geef eens een knipoog!", waarop Robert een dik ooglid toeknijpt. Hij voelt zich gevleid. Dan wappert Wendy een duizendje voor zijn neus en vertelt dat het mannen zijn die hij moet versieren. Robert schrikt, maar is verkocht. Hij neemt plaats op het geïmproviseerde terrasje en begint te fluiten en te knipogen dat het een lieve lust is. De meeste mannen reageren met de denk-je-soms-dat-ik-flikker-ben-blik, maar verdomd, al binnen een minuut schuift er een knul aan. Dan nog een. Binnen vijf minuten zit het terrasje vol. Met mannen.
Een opmerkelijk resultaat. Zó opmerkelijk dat ik me afvraag hoe het in godsnaam mogelijk is. Worden we belazerd? Roberts looks en gestonewashde bandplooispijkerbroek werken bepaald niet als een erotische magneet. Dan dringt het tot me door: Roberts gasten zijn geen homo's met slechte smaak, maar sociaal uitgehongerde loners, suckers die vroeger de tijd doodden met patiencen en nu winkelstraten afstruinen naar de rode jackies van het SBS-team. Niet voor de poen, maar voor tien minuten vernedering voor de camera. SM'ers zonder libido. Arme Robert. Hij moet nog de hele avond met ze stappen. Patiencers kunnen erg lang doen met duizend piek.
