Vader en zoon Lutz zijn klef in Ha die pa

Ik ken een vent van tegen de veertig die weer bij zijn vader is gaan wonen. Huiveringwekkend vind ik dat, terug naar af. Begrijp me goed, ik heb een leuke pa waar ik enorm mee kan lachen, maar ik moet er niet aan denken om zelfs maar bij hem te logeren. Weer aanhoren hoe hij het journaal afzijkt, grote hompen kaas opvreet, knetterende winden laat, de hond afblaft. Nooit meer. Ligt niet aan hem, ligt aan zijn functie: ouders horen abject te zijn. Als ik vader word zullen mijn kinderen mij ook abject vinden. Een heel natuurlijke zaak.

Op de NCRV loopt een Nederlandse comedyserie over een volwassen student die weer bij z'n vader is gaan wonen: Ha die Pa. Extra pervers omdat de rollen gespeeld worden door acteur Luc Lutz en zijn echte zoon Joris.

Waarom de zoon bij pa is ingetrokken, da's natuurlijk de grote vraag. In de leader wordt van alles gesuggereerd maar niets uitgesproken. "Ha die Pa," zingt de zoon terwijl we vader naar kantoor zien lopen. "Het gaat nog niet zo goed hè Pa. Maar och er komt een tijd dat je me mag alsof ik nooit ben weggegaan..."

Er is 'iets' gebeurd, da's zeker. Iets ergs. Iets lichamelijks.. Is de zoon als kind door pa misbruikt en wil hij nu revanche? Of heeft pa chronische geslachtziekte en komt zoon hem verzorgen? En waar is ma? Hebben vader en zoon ma de hersens ingeslagen omdat haar incontinentie de spuigaten uitliep? En heeft de moord hen dichter bij elkaar gebracht? Allemaal vragen.

Het merkwaardigste is dat de zoon helemaal geen 'loser' is. Zoons die naar het ouderlijk nest terugkeren zijn sociaal gehandicapte, vroegkalende hazeliphijgers die op computerbeurzen rondhangen. Maar deze zoon is een vrolijke, vlotte student, met mooie kop en dik haar en veel vrienden.

In de aflevering geeft hij stiekem een feestje. Pa, een beetje norsige man, komt een dag te vroeg thuis en betrapt de zoon op heterdaad. Overal sangria en hip aangeklede NCRV party-animals! Wat nu? Dronken scheldpartijen? Huilscènes? Welnee. Niks aan de hand. Zelfs geen preek. Pa feest gewoon lekker mee.

Er bestaan hele volksstammen die graag naar 'Ha die Pa' kijken - de serie is op herhaling. Die liefhebbers kunnen zich blijkbaar in vader en zoon herkennen, genieten van de warme vonken tussen Joris en LUC. Hardcore NCRV-leden.

Ik heb ze gezien: na 'Ha die Pa' kwam Zo Vader zo Zoon (ook NCRV), waarin een zoon zijn vader omschreef als "creatief, origineel, lief, zelfverzekerd, energiek, oprecht. Mijn vader is mijn beste vriend." Godallemachtig. Bij zo'n vader wil ik ook wel intrekken. Daar maak ik ma graag koud voor.