Suffe film krijgt held die hij verdient

Sekssymbool Keanu Reeves is de meest succesvolle acteur van zijn generatie. Zijn naam verschijnt boven de filmtitel op de poster, wat een indicatie is van A-status (zoals Stallone of Ford). Maar in tegenstelling tot andere supersterren trekt Reeves regisseurs aan van allerlei allooi: artfilmer Bertolucci zag in hem een diepdenker voor 'Little Buddha', actieregisseur De Bont een All American Hero voor 'Speed', literaire cineast Kenneth Brannagh een klassiek acteur voor 'Much ado about nothing' en cultfilmer Gus van Sant een existentialistische hoer voor 'My own private Idaho'.

Heel opmerkelijk, zo'n gefragmenteerde carrière, zeker gezien het feit dat Reeves in geen enkele rol overtuigt. Hij heeft geen charisma, geen woede, geen geilheid. Geen kern. Dat moet de Mexicaanse regisseur Alfonso Arau ('Como aqua para chovolate') ook zijn opgevallen, want hij castte Keanu voor zijn bloedeloze 'A walk in the clouds'.

Keanu is een Amerikaanse soldaat die de tweede wereldoorlog ternauwernood heeft overleefd. Als hij naar zijn vaderland terugkeert blijkt hij van zijn vrouw vervreemd, en besluit hij als vertegenwoordiger in bonbons (!) het land door te trekken. Onderweg komt hij de Mexicaanse schoonheid Victoria Aragon tegen. Zij is zwanger en durft haar vader, een rijke patriarch en eigenaar van Mexico's grootste wijngaard, niet onder ogen te komen als ongehuwde moeder. Ze vraagt Keanu of hij zich als haar man wil voordoen.

Hij stemt in en probeert de farce op te houden, maar pa koestert argwaan tegen deze potentiële erfgenaam. En als Reeves last krijgt van flash backs uit de oorlog en echt verliefd wordt op Arau stort het kaartenhuis ineen. En vat de wijngaard vlam.

'A walk in the clouds' lijkt gemaakt door een routineuze televisiemaker die nog nooit een stap in Mexico heeft gezet. De Mexicaanse cultuur wordt gepresenteerd als een VVV-commercial, het plattelandsleven als een paradijslijke vakantie. Exotische kitsch. Debet hieraan zijn ongetwijfeld producenten Jerry & David Zucker (‘Ghost’), die hun Hollywoodstroop aan regisseur Arau hebben opgedrongen om het boeketverhaaltje tot een kaskraker op te spijzen.

Bij Arau heeft die stroop echter het effect van teer, waarin vooral de passie tussen Reeves en Arau als een topzwaar cliché vast komt te zitten. ‘A walk in the clouds’ mist ieder greintje kracht, sensualiteit en originaliteit, en sluit naadloos aan bij Reeves' acteerprestaties. Een reden te meer om de release nog een paar jaar uit te stellen