Borsten en obligate actiescènes

Wie wel eens het horror/science-fictionfestival in Tuchinsky bezocht heeft weet hoe een echte mannenfïlmcultuur eruit ziet Ieder jaar komen hier honderden gezonde jongemannen met ratels, wc-rollen en trompetters bijeengestroomd om, zodra er een actrice-met-decolleté door een kettingzaag bewerkt dreigt te worden, en masse "Hooooeeeerrr!" door de zaal te bulderen. Voor een nieuwkomer zal dit onbevangen seksisme even wennen zijn, feit is dat hun enthousiasme compensatie biedt voor de vaak gebrekkige kwaliteit van de films.

'Barb Wire' geregisseerd door commercialmaker David Hogan, lijkt geknipt voor het festival: gebaseerd op een science fïctionstrip en met in de hoofdrol televisieseks-godin Pamela Anderson Lee. Dus weinig gevaar voor intellectualistische dialogen of arti belichting; wel veel kans op totaalshots van Pamela's boezem en een hoop actie. Toch is 'Barb Wire' eerder een neo-feministische cultfilm dan exploitatie-pulp met het zoveelste domme blondje.

We schrijven het jaar 2020 of zo, en Amerika wordt geteisterd door een Burgeroorlog. Het regeringsleger voert een ne0-nazistische terreur uit op de bevolking terwijl een handjevol ondergrondse strijders verzet biedt. De enige neutrale stad is Steel Harbor, alwaar Barb Wire een duistere nachtclub runt en wat bijschnabbelt als premiejaagster.

Echt gelukkig is Barb niet, want ze heeft een Verleden. Ooit was ze lid van het verzet maar raakte ze gedesillusioneerd toen haar kameraad en minnaar (Temeura Morrison) haar in de steek liet. Nu, jaren later, komt hij bij haar nachtclub aankloppen voor hulp. Ze weigert verbitterd. Totdat haar blinde broer vermoord wordt.

'Barb Wire' is gemaakt om veel geld mee te verdienen, laat dat duidelijk zijn. In bijna iedere scène drukt Pam haar borsten in de lens en om de tien minuten krijgen we een obligate actiescène door de strot geduwd. Toch zullen behalve pubers ook cultliefhebbers van 'Barb Wire' genieten. Want die herkennen een uiterst curieuze science fiction-remake van Casablanca, gekruid met postfeminstische karatekicks,

De talloze knipogen naar de klassieker (de cynische bareigenaar die toch voor Het Vaderland kiest, de collaborerende politieman met het kleine hartje) zijn in een low budget Blade Runner-jasje gestoken, terwijl Pam zich weliswaar een ongegeneerde seksbom betoont, maar wel eentje met kloten: "Don't call me babe!" snauwt de voormalig Baywatchbabe haar tegenstanders toe alvorens ze hen overhoop schiet of acrobatisch in het kruis schopt. Barb heeft all touwtjes in handen. Niks geen dom blondje.

Natuurlijk zullen er altijd boze tongen beweren dat Pams exhibitionisme de reputatie van de Moderne Actrice schaadt. Maar was het Oscar-actrice Jane Fonda niet die ooit als domme sexy brunette rondhupte in de science-fictionpulpfilm 'Barbarella'? Exhibitionisme zou geen noodzakelijke voorwaarde voor een fïlmcarrière moeten zijn, maar het is zeker ook geen indicatie van gebrek aan talent. "Hooooeeeerrr!" mag je Pam wel noemen. Just don't call her babe.