Kanker als stoplap

Zou een Nederlandse film 'Papa' kunnen heten? Niet echt. Zo'n titel klinkt veel te sentimenteel in onze oren. In Amerika ligt de schaamtedrempel echter een stuk lager. Zo heeft televisieregisseur Gary Goldberg het lef gehad zijn bioscoopdebuut 'Dad' te noemen. 'Papa' dus. 'Dad' is een modieuze tearjerker, waarin gezinsproblematiek in een amusementsjasje is gestopt.

De gebruikelijke ingrediënten van dit soort smartlappen zijn: psychoprietpraat, familiezieke klitrelaties en hapklare levensboodschappen (als je maar echt van elkaar houdt en flink doorzet komt alles wel weer goed). Maar bovenal pathos. Dat laatste geldt zeker voor Goldbergs film. Om hoofdrolspeler Ted Danson te citeren: "Ik wilde 'Ik hou van jou, papa' zeggen in een film."

Ted Danson speelt een egocentrische zakenman die voor zijn ouders een vreemde is geworden. Als zijn moeder naar het ziekenhuis moet, trekt hij in bij zijn bejaarde vader (Jack Lemmon) om hem te helpen in de huishouding. Het klikt meteen. Pa geniet van de afwezigheid van zijn dominante vrouw en bloeit weer helemaal op.

Maar God straft onmiddellijk: Pa krijgt kanker. Het gezwel is niet kwaadaardig, maar uit angst voor de ziekte raakt hij in coma. Coma's zijn echter niet bevorderlijk voor dialogen, en ja hoor: als door een godswonder (of door het belabberde scenario) ontwaakt hij weer. Moeder is inmiddels thuisgekomen en eigenlijk is de film nu afgelopen.

Schrijver/regisseur Goldberg dacht daar anders over. Hij zadelt Pa nu opeens op met goedaardige schizofrenie. Oftewel: Pa wordt een vrolijke gek. Hij wil Japans leren, Hawaï-shirts dragen en met vrouwlief naar bed! Bejaardenseks gaat echter ook Amerika's meest vrijzinnige bioscoopbezoeker te ver. Goldberg speelt op safe en laat God zijn werk nu wat grondiger doen.

'Dad' een tearjerker noemen is in feite een understatement: de film druipt van de sentimenten. Boze tongen zullen ongetwijfeld van valse sentimenten spreken. Dat lijkt me wat hypocriet. Er is niets mis met een avondje ongegeneerd snotteren en het doet niet terzake hoe die emoties worden opgeroepen.

Toch is 'Dad' onverteerbaar. De film wordt namelijk verziekt door de talloze dramatische stoplappen: hartaanvallen, seniliteit, kanker, coma en krankzinnigheid. Al die ellende heeft Goldberg er ongetwijfeld ingepropt om de oppervlakkige relatie tussen vader en zoon uit de diepen. Maar het mocht niet baten. 'Dad' is nog zieker dan zijn personages.