Verachtelijke perfectie

Het promofilmpje op de site van animatiefilm Despicable Me is niet leuk. Dat komt doordat acteur Steve Carell, die de stem verzorgt van hoofdpersoon Gru, zelf voor de camera verschijnt en vertelt hoe slecht 'zijn' Gru is. Carell doet leukig maar is dat niet. Niet leuk zijn lijkt epidemisch voor de komieken die de afgelopen twintig jaar door tv-programma Saturday Night Live zijn opgehoest. Deze talentenpoel is opgedroogd en de Hollywoodkomedie lijkt op tenenkrommen na dood.

Niet getreurd, de animatiefilm heeft haar plaats ingenomen. Meesterwerken als Ice Age, Madagascar en Up hebben bewezen dat komieken veel beter uit de verf komen met hun stem dan met hun smoel. Zo ook Steve Carell. In Despicable Me zet hij met rollend Russisch accent een van de grappigste cartoonpersonages ooit neer.

Gru is een kale vrijgezel van middelbare leeftijd. Maar voor hem geen midlifecrisis, hij is immers uitgeroepen tot Villain of the Year! Niet dat hij aan genocide doet, maar hij deinst er ook niet voor terug om ballonnetjes van kinderen kapot te prikken of het Vrijheidsbeeld te stelen (de kleine Vegas-variant dan). Hij woont samen met een vleesetende plant en een schoothondje dat zich graag in zijn arm vastbijt. Onder Gru's villa is een geheime hangar van James Bondallure vol handlangertjes: de mentally challenged Minions, herkenbaar aan brabbelmimiek en mislukte haartransplantatie. Ze worden aangestuurd door de Dr. Nefario die Gru's plannen in technisch opzicht verwezenlijkt.

Gru's nieuwste uitdaging is wel erg ambitieus: de maan stelen. Daarvoor heeft hij de shrink gun nodig van concurrent Vector, een minstens zo megalomane maar vooral verwende nerd die de Piramide van Cheops heeft gestolen. Om Vectors vesting binnen te dringen zet Gru drie kersvers geadopteerde meisjes in, die hij vervolgens weer wil dumpen. Maar zo makkelijk komt hij niet van de dames af.

Een schurk. Cruciaal voor het succes van Despicable Me is de beslissing om een fout hoofdpersonage te nemen. Kuifjes en superhelden zijn saai, bad guys zijn leuk omdat ze met hun verbeterpuntjes te koop lopen. En laten we wel wezen: Gru's weerzin tegen zoete kinderboekjes is even terecht als universeel.

Gru's complexe persoonlijkheid wordt geraffineerd tot uitdrukking gebracht in zijn ontwerp. Een grijns met overmaat aan tanden staat garant voor leedvermaak. Brede, maar verkrampte schouders duiden evenzeer op trots als op een schrijnend gebrek aan menselijke warmte. Grote koekeloerogen zorgen voor een melancholieke ondertoon en spillebenen maken hem zowel mobiel als instabiel. Gru kortom, is een mensch. Dat de Slechtste Mensch op Aarde onder de plak zit bij zijn bejaarde überbitchmoeder (met hoorbaar plezier vertolkt door Julie Andrews) maakt hem er alleen maar charmanter op.

Op de wat naar merchandising riekende Minions na is eigenlijk alles perfect gestileerd in Despicable Me. Van The Bank of Evil (formerly: Lehman Brothers) waar Gru geld wil lenen tot en met het loeder dat de adoptie regelt, alles en iedereen overtuigt. Alsof het animatieteam van regisseurs Pierre Coffin en Chris Renaud het Geheim van de Karikatuur achterhaald heeft, een tekenformule waarmee de essentie van een personage of een voorwerp optimaal gepersifleerd kan worden. En de stemmen sluiten hier weer perfect op aan. Vooral het Cockney van Russell Brand als slechthorende Dr. Nefario is een verademing na Brands ijdele smoelwerk in Get Him to the Greek.

Verder zit Despicable Me barstensvol aanstekelijke grappen. De meeste zijn begrijpelijk voor de hele familie (Dr. Nefario heeft een fart gun ontwikkeld in plaats van een dart gun), sommige speciaal voor volwassenen (citaat uit The Godfather: los poppenhoofd in Gru's bed als hij de adoptiedochters heeft gedumpt). Net op het moment dat de humor je dreigt uit te putten komt er ruimte voor feel good - met een gezonde portie geweld uiteraard: Gru neemt het op voor zijn pleegdochters als die belazerd worden bij een schiettent op de kermis. Hij pakt zijn eigen super gun en blaast de hele tent omver, waarop hij door de koters onthaald wordt als Super Dad. Niet het laatste moment voor tranen met tuiten in deze komedie.

Despicable Me is de eerste productie van filmmaatschappij Illumination Entertainment, kindje van ex-Disney en ex-20th Century Foxman Chris Meledandri (Ice Age, The Simpsons Movie). Een ambitieuze veteraan die, gestimuleerd door dit succes, minstens één animatie per jaar wil maken. Dus. Als Saturday Night Live een beetje vooruitdenkt, gaat ze zich per omgaande in hoorspelen specialiseren.

Despicable Me
Being bad never looked so good