Ironisch portret van de 'slechtste regisseur aller tijden'

Edward D. Wood kan aanspraak maken op de status van slechtste regisseur aller tijden. Deze voormalige oorlogsheld en 'theater-auteur' had een onstuitbare drang om films te maken, maar werd gehandicapt door een uitzonderlijk gebrek aan talent. Zijn 'Plan 9 from outer space' en 'Glen or Glenda' zijn cultclassics geworden omdat ze tot in de kleinste details beroerd zijn: omvallende decors, veel te lange shots, knullig acteerwerk, opgedreunde dialogen.

Toch verdient Wood meer dan de arrogante ironie van cultfreaks: het doorzettingvermogen waarmee hij zijn droomprojecten wist te verwezenlijken en de loyaliteit waarmee hij zijn idool en huisacteur - de uitgerangeerde, aan morfine verslaafde horror-ster Bela Lugosi - tot aan diens dood steunde, dwingen respect af. Gelukkig zet respect de toon van Tim Burton's biografie 'Ed Wood'.

We volgen Ed Wood (Johnny Depp) vanaf het moment dat hij het in Hollywood 'gaat maken'. Hij werkt als manusje van alles bij de studio's, maar als hij vriendschap sluit met Bela Lugosi (een prachtige Oscarprestatie van Martin Landau) weet hij bij een ranzig producentje geld los te weken voor zijn eerste eigen project: 'Glen or Glenda'. Deze surrealistische, semi-autobiografische 'docufantasie' over een travestiet met Lugosi als verteller en Wood in vrouwenkleren wordt een commerciële en artistieke ramp, maar Wood krijgt nu juist de smaak te pakken: "My next film will be even better".

Voor de horror science fiction 'Plan 9 from outer space' klopt hij geld los bij de plaatselijke kerk (!) en verzamelt hij een bonte schare acteurs om zich heen, waaronder een worstelaar, een 'telepathische' charlatan, en een ontslagen televisie-actrice die weigert Woods beroerde dialogen uit te spreken. Als Lugosi vlak voor de opnamen overlijdt, wordt hij vervangen door de chiropractor van Woods vrouw (!).

Burton heeft voor een luchtige, vrolijke toon gekozen die lachsalvo's garandeert - zeker als je Woods ceuvre kent - maar die tevens Wood in zijn waarde laat. Sterker nog: Woods enthousiaste naïviteit krijgt een benijdenswaardige dimensie en hij wordt symbool voor de knokkers die het ondanks de Amerikaanse Belofte nooit hebben kunnen maken in Hollywood.

Dramatisch gezien had de film na Lugosi's dood afgelopen moeten zijn omdat hij zijn charme voor een groot deel ontleent aan de warme band tussen Wood en de uitgerangeerde ster, maar 'Plan 9 from outer space' is een onmisbaar element van de biopic. De film eindigt daarom met de première van 'Plan 9' waarbij Wood een warm applaus van de zaal ontvangt (de film moet nog vertoond worden) en tegen zichzelf zegt: "This is the movie I'll always be remembered for". Hij zou gelijk krijgen.