Het onderbewustzijn van een professor

Nederlandse filmacteurs lijden aan een typisch Nederlandse theaterkwaal: het Herman Heijer-mans-syndroom. Oftewel: oer-Hollandse nadrukkelijkheid. Ze zijn er van overtuigd dat articulatie en motoriek vet aangezet de camera ingedouwd moeten worden om emoties over te brengen. Dik hout. Ondanks deze handicap, die toch ook over de grens moet opvallen, importeert Hollywood 'onze' acteurs regelmatig.

Joost mag weten waarom. Misschien omdat hun gebrek aan speelnuance in combinatie met hun boerenklompen-accent uitstekende nazi's oplevert. Misschien omdat ze snel uit de kleren gaan, of misschien omdat ze domweg goedkoop zijn.

Soms doet Hollywoods aanpak wonderen. Rutger Hauer is in Nederland nooit boven het Floris van Rozemond-peil uitgekomen, maar speelde in Ridley Scott's 'Blade Runner' topacteur Harrison Ford compleet onder tafel. Het resultaat van genadeloze Amerikaanse acteursdrill? De enige Nederlandse actrice die nooit een buitenlandse training nodig heeft gehad is Renée Soutendijk.

Geen dumb blonde à la Monique van de Ven, geen ééndimensionaal schaap als Jeroen Krabbé, maar een intelligente, goed getrainde kameleon. En uitgerekend Soutendijk is nu druk bezig met overzeese bijscholing. Zo speelt ze op het ogenblik de hoofdrol in haar eerste grote Amerikaanse produktie, 'Eve of Destruction' (regie:Duncan Gibbins). Het is echter de vraag of deze film haar carrière werkelijk goed zal doen.

Soutendijk speelt een professor die voor het ministerie van defensie een super-robot heeft ontworpen. De robot is tot in detail naar haar zelf gemodelleerd; ze heeft Soutendijks uiterlijk, haar geheugen en haar gevoel. Met dit verschil, dat de robot met een kernkop is uitgerust. Affijn, de robot slaat natuurlijk op tilt, om vervolgens in een mini-rokje met een ratelende Uzi door Amerika te scheuren.

Resultaat: een afgebeten pik en een heleboel dooien. Want wat blijkt: de geflipte robot is in veel opzichten weliswaar Soutendijks kloon, maar beschadiging heeft haar superego zodanig aangevreten, dat zij de donkerste fantasieën van de professor zonder remmingen gaat uitleven.

Verder valt er niet veel te vertellen over 'Eve of Destruction'. Een routine-produktie. Goed spel van Soutendijk, maar te veel echo's uit 'Dr. Jekyll and Mr. Hyde' en 'The Terminator'. En vooral veel verveling. Geeuw-pulp. Mocht u toch van plan zijn, met 'Eve of Destruction' de zondagavondblues te verdrijven, let dan voor de gein eens op de dialogen. Die zijn zó nadrukkelijk. Bijna Nederlands.