Kostelijke flop zonder improvisatie

Niets irritanters dan een filmkomiek die zich voortdurend moet laten gelden. Robin Williams bijvoorbeeld, grijpt ieder interview-op-de-filmset en elke talkshow aan om neurotisch met typetjes te strooien: gekke bekken, rare stemmetjes, idiote dansjes. Hij kan dat erg goed, maar omdat hij zijn act zo opdringt werkt dat op de zenuwen.

In feite is Williams zijn stand up comedy-act, waarmee hij zijn loopbaan als komiek opstartte, nooit echt ontgroeid. Dat ondermijnt niet alleen de interviews, maar ook zijn carrière als acteur.

Was de televisieserie ‘Mork and Mindy’ nog volledig op zijn typetjes geënt en sloot zijn rol in ‘Good Morning Vietnam’ aan op zijn dynamiek, ‘Dead Poets Society’, ‘Hook’ en ‘Jack’ werden door zijn drukdoenerij getorpedeerd. In komedie ‘Father's Day' valt zijn trucendoos pijnlijk op omdat hij concurrentie heeft van een collega komiek, Oscarpresentator Billy Crystal, die hem onderkoeld wegspeelt.

Nastassja Kinski is bezorgd omdat haar zeventienjarige zoon boos is weggelopen. Ze roept de hulp van in van twee ex-minnaars, Billy Chrystal en Robin Williams, die ze onafhankelijk van elkaar vertelt dat ze de echte vader zijn. Al gauw komen ze achter het geheim en zetten ze de speurtocht samen voort. Kinski's zoon blijkt in de hardrockwereld ondergedoken en heeft twee dealers bestolen.

Dik in de nesten dus, maar als hij uit een alcoholcoma ontwaakt met Crystal en Williams aan zijn voeteneind die beweren zijn vader te zijn, lijkt de onderwereld zo'n erg alternatief nog niet. Ondertussen maken Crystals vrouw (wegwerprol van Seinfelds tv-ster Julia Louis-Dreyfus) en Kinski's man (wegwerprol van Nowhere Man tv-ster Bruce Greenwood) het allemaal nog eens extra gecompliceerd.

‘Father's Day’ beleefde in Amerika haar première op moederdag en werd een verschrikkelijke flop. Ook de pers had geen goed woord over voor deze zoveelste Amerikaanse remake van een Franse komedie (‘Les Compères’). Zulke negatieve geluiden maken het een uitdaging voor een recensent om eens naar lichtpuntjes te zoeken. En die zijn er zat - ondanks Williams. Williams speelt zijn personage, een overemtionele suïcidale loser, overdreven en loopt al in de tweede scène met typetjes te scoren (oefent de ontmoeting met zijn 'zoon' voor de spiegel).

Billy Crystal daarentegen overtuigt volledig als emotie-arme advocaat ("I don't search for people, I sue them") met flair voor kopstoten en hekel aan mimespelers. ‘Fathers Day’ kent zat oubollige momenten en zit vol American values, maar zorgt zeker ook voor lachsalvo's. Kostelijk banaal is de scène waarin het lijkt of Williams en Crystal seks hebben met de dronken jongen onder de douche ("He's so slippery!").

De Amerikaanse recensenten meenden dat regisseur Ivan Reitman zich te weinig heeft opengesteld voor improvisatie van de sterren, maar het strakke scenario (auteurs van topkomedie ‘Parenthood’) heeft ons juist behoed voor een hondsvermoeiende one man show van Robin Williams.