Vrouwenlevens als verwassen lappendekens

Nu de bevolking aan het vergrijzen is kun je je afvragen waarom er niet meer films voor en over bejaarden gemaakt worden. Producenten verwennen pubers met seks en geweld en paaien veertigers met feel-good films over midlife crises, maar zestigplussers moeten zich behelpen met een lullige 'Driving Miss Daisy'. Bovendien worden de paar films die over ouderen gaan gedomineerd door flash-backs van hun jeugd, waarin de rollen door jonge acteurs worden gespeeld. Blijkbaar vindt Hollywood dat ouderen niets te melden hebben. 'How to make an American Quilt' lijkt die impressie althans aardig te staven.

Wynona Ryder is een studente die samenwoont met haar vriend. Hij wil graag trouwen en kinderen krijgen, zij wil eerst tijd voor zichzelf. Om hem te ontvluchten en haar scriptie af te maken gaat ze een paar weken bij haar oma (Anne Bancroft) logeren. Oma heeft behalve haar kleindochter ook haar zus, huishoudster en nog wat vriendinnen uitgenodigd om een enorme lappendeken aan elkaar te naaien. Deze verhaalt het leven van de dames en is een geschenk voor Wynona.

Tijdens het naaiwerk vertellen ze verhalen over hun huwelijken en passies, over hoe moeilijk het was om met hun ontrouwe echtgenoten te leven en waarom ze het toch volhielden. Wynona luistert geboeid, maar krijgt het steeds benauwder als ze aan haar eigen relatie denkt. En als ze een mooie jongen in het zwembad leert kennen, plukt ze een verboden vrucht.

Regisseur Jocelyn Moorhouse heeft eerder het curieuze 'Proof' gedraaid, over een blinde man die voortdurend foto's van zijn omgeving neemt om te checken of mensen hem bedriegen. Ook het door Moorhouse geproduceerde 'Muriel's Wedding', over een dik schoolmeisje dat met de mooie meiden wil meedoen, getuigde van karakter. Dat kan niet gezegd worden van ‘How to make an American Quilt’.

De verhaalstructuur is gekopieerd van 'The Joy Luck Club' waarin een aantal Chinese vrouwen aan hun leven terugdenken; maar die levens waren schokkend. Bij 'How to make an American Quilt' wacht je tevergeefs op hartverscheurende flash-backs (het gaat toch over de cruciale momenten!), maar de herinneringen zijn slap-feministische klaagzangen over ontrouwe mannen, die uiteindelijk gesmoord worden in onvervalste huwelijksmoraal. Niet aangrijpend, grappig of melancholisch.

Wél worden de volhouders uiteindelijk beloond met een fraai staaltje Boeketsymboliek: als Wynona's scriptie door een rukwind in losse pagina's over de boomgaard verspreid is en ze wanhopig besluit om een nieuwe scriptie over een ander onderwerp te beginnen (lees: in een nieuwe relatie te vluchten), reageert haar tante met: "Goh, jij hecht niet erg aan dingen hè!" (lees: "Jij doet weinig moeite om je relatie in stand te houden!"). Dan valt het kwartje in Wynona's hoofd. En mogen wij eindelijk naar huis.