Strategisch dipje van een comeback kid

Hollywood is gek op comebacks. En van alle comeback kids houdt Hollywood het meest van Mickey Rourke. Ooit was Rourke hun golden boy. Een macho straatjongen met natuurlijke good looks die zich ontpopte als de nieuwe Brando in cryptische kunstfilms en erotische kassuccessen. Helaas kon Rourke niet omgaan met zijn roem. Hij leefde als een feestbeest en begon studiobazen te intimideren.

Hoe serieus zijn zelfdestructie was bleek toen hij zijn inmiddels tanende filmcarrière aan de wilgen hing om zijn oude passie, professioneel boksen, op te pakken. Een paar wedstrijden later was zijn gezicht tot pulp geslagen en mocht hij van de dokter de ring niet meer in. Terug in Hollywood bood een reïntegratietraject ook geen soelaas; Rourke moest zich voortaan behelpen met schurkenrolletjes in vehikels van Jean-Claude van Damme en Sly Stallone. Uiteindelijk zat Golden Boy, berooid en verlaten door vrouw en vrienden, werkloos thuis met een straatfobie en een dozijn chihuahua’s.

13 jaar zou Mickey Rourke op de reservebank blijven zitten. Dat hij zich desondanks niet verhangen heeft komt door zijn acteertalent. Rourke wist dat hij ‘het’ nog had. En belangrijker, regisseur Darren Aronofsky wist dat ook. Deze art housefilmer was bezig met een project over de comeback van een worstelaar en zag uiteraard een parallel met Rourke. The rest is history. Rourke leverde in The Wrestler (’08) een fantastische acteerprestatie wat hem een BAFTA, een Golden Globe, een Oscarnominatie en nog 16 andere prijzen opleverde. Wat hem zo onweerstaanbaar maakt is dat hij geen gelegenheid laat schieten om zijn dankbaarheid uit te spreken, maar dit wel doet in zijn eigen straattaal, dus met veel fuckin’ dit en fuckin’ dat. De ondeugd!

Terug op de kaart wil nog niet zeggen back on track. Comebacks zijn als het volgen van een dieet: nadat je je doel bereikt hebt begint het pas. En de vraag is of zijn laatste rol van schurk in Iron Man 2 (regie: Jon Favreau) wel zo’n strategisch verantwoorde keuze is geweest. Deed hij dit soort rolletjes niet al vóór zijn comeback?

Iron Man is Tony Stark, een briljant en schatrijk ingenieur die een pak heeft ontworpen waarmee hij onoverwinnelijk is. Stark heeft het goed voor met Amerika, maar dat onoverwinnelijke zit de overheid toch dwars. Ze slepen hem voor een senaatscommissie om hem te dwingen zijn geheimen prijs te geven aan het Pentagon. Daar voelt Stark niets voor. Maar íets moet er wel gebeuren, want een minstens zo geniale en een stuk gefrustreerder Russische ingenieur is bezig een alternatief pak te ontwerpen. Sterker nog, er staat een peloton onoverwinnelijke drones te trappelen!

In Amerika, waar geen onderscheid gemaakt wordt tussen low art en high art (zoals in het snobistische Europa), zijn films over superhero’s hip. Zeker sinds Tim Burton van Batman een SM’er maakte en Sam Raimi van Spider-Man een kwetsbare snotneus. Maar weinigen hadden het succes voorspeld van de eerste Iron Man. Misschien was dat puur te danken aan de casting: de hoofdrol was tevens de comeback van ex-heroïnejunkie en dito bajesklant Robert Downey Jr. Ja, hij ook al. Downey gaf zijn held een been-through-it-all mee waardoor de ijzeren man onmiddellijk overtuigde. Maar nu, bij de sequel, is het risico van een labiele ster verdwenen. En daarmee de lol er wel een beetje af.

Je ruikt al onraad door de zwerm trendy acteurs die op de franchise is afgekomen: Gwyneth Paltrow, Don Cheadle, Sam Rockwell, Samuel L. Jackson, Garry Shandling. Ze doen het allemaal goed en leuk en met de nodige knipogen, maar het is niet bijzonder. Uitzondering is Scarlett Johansson, die aanvankelijk gecast lijkt als stereotiep sekssnoepje, maar halverwege de film transformeert in een pot sambal. Kicken!

En onze Golden Boy? Mickey Rourke doet zijn werk vlekkeloos. Hij gebruikt het laatste restje steroïden van The Wrestler om fysiek te imponeren. Slaat overtuigend met een laserzweep. En heeft zich een Russisch accent aangemeten waar Ivan Rebroff jaloers op kan zijn. Maar het is geen rol waar we dertien jaar op hebben zitten te wachten. Geen De Niro-niveau. Daarvoor moeten we nog even geduld hebben. Want Rourke heeft de rechten gekocht van de biografie van The Iceman. Deze professionele killer heeft 200 ‘targets’ voor de maffia over de kling gejaagd maar leidde daarnaast het leven van een liefhebbende huisvader. Een man van geweld en charme dus. Rourke op het lijf geschreven. Zoals hij al opmerkte: “That will be my Raging Bull!”

iron-man-ii
Mickey Rourke en zijn elektronische gesel