Gewelddadige kinderfilm of kinderachtige geweldsthriller?

Soms belooft een filmtrailer veel meer, of iets totaal anders dan het totaalprodukt kan waarmaken. Luc Bessons 'Léon' leek in de razendsnelle montage van de filmhoogtepunten een strakke geweldsthriller, maar blijkt een slappe, melige komedie over een huurmoordenaar die voor papa speelt en zijn kamerplant liefkoost. Afgezien van het geweld, een leuke kinderfilm waarin een twaalfjarig meisje een analfabetische moordenaar te slim af is.

"I think he has the looseness and craziness that De Niro used in 'Mean streets' and 'Taxi driver'. He's totally out there." Dit zei de Franse regisseur Luc Besson over acteur Gary Oldman, die een hoofdrol speelt in Bessons nieuwste film 'Léon'.

Oldman is inderdaad een van de weinige acteurs die De Niro's intensiteit evenaart, maar ook zonder uitzondering voor rollen kiest die vanwege hun hoge perversiteitsgraad zo'n overgave vereisen; of het nu de urinoirpijper was in 'Prick up your Ears', de straatrat in 'The State of Grace', de bloedzuiger in 'Dracula', of de drugsbaron in 'True Romance', Oldmans personages zijn zo ranzig dat ze door het doek heen bijten.

BBC's Barry Norman betreurt deze neiging tot sleazeball typecasting, maar wie Oldman als doorgedraaide politieman in Léon ziet schmieren, dankt God dat hij zijn talent nooit verspilt aan de saaie rollen waar De Niro zich het afgelopen decennium aan heeft vuilgemaakt.

Léon (Bessons 'huisacteur' Jean Reno, voor wie de film geschreven is) is een huurmoordenaar. Een echte professional, maar analfabetisch en met de emotionele ontwikkeling van een veertienjarige. Mathilda is een twaalfjarig meisje met de geestelijke rijping van een volwassene.

Haar familie is door een foute politieman (Gary Oldman) vermoord, en nu zoekt ze steun bij buurman Léon. Léon weet eerst weinig raad met de spruit, maar bloeit op door haar onvoorwaardelijke liefde. Hij leert haar hoe je mensen moet neerschieten, zij leert hem lezen en schrijven. Samen gaan ze de moordenaars van haar familie wreken.

De trailer beloofde zoveel, en de film stelt zo teleur. De trailer suggereerde een loeistrakke, stijlvolle geweldsthriller, de film blijkt een sentimentele, melige geweldskomedie. Besson doet nog steeds wat hij het beste kan - het choreograferen van geweldsscènes - maar heeft de pretentieuze art direction waarmee hij 'Nikita' verziekte verruild voor typisch Frans sentiment: hij gaf Léon een veel te zoet karakter. Een huurmoordenaar die nooit op vrouwen en kinderen schiet en een kamerplant liefkoost en voor papa gaat spelen - alsjeblieft zeg.

Deze stroop wordt nog eens verdikt met oubollige grapjes: Mathilda is Léon steeds te slim af - waardoor de film soms het karakter van een kinderfilm krijgt, ware het niet dat daarvoor te veel bloed vloeit.

Het enige personage dat de juiste ziek-ironische snaar raakt, is Oldmans dope-cop. Toegegeven: Oldman overacteert met volle teugen, maar zijn intensiteit is zo charismatisch dat je er van wilt blijven proeven. Als hij vlak voor een shoot out even kreunend een speedpilletje slikt en zijn nekwervels kraakt, huivert de hele zaal - geil en abject tegelijkertijd. Deze scène komt overigens ook in de trailer voor. Die raad ik dan ook met klem aan.