Lauw afwaswater voor Huize Zonnegloren

De ‘suits’ van Hollywood, zoals de managers en producers daar genoemd worden, hebben niets met film. Ze denken liever in doelgroepen. Hun favoriete doelgroep bestaat uit pubers, omdat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat zij een gat in hun hand hebben en niet gehinderd worden door enige hersenactiviteit. Jongeren kun je alles voorschotelen, zolang er maar sexy starlets en wat computer generated nonsens in zitten.

Maar nu, met de vergrijzing, komen de jongeren in de minderheid. En moeten de suits hun strategie aanpassen om ook de rijpe cinefiel te versieren. En is die eigenlijk wel te verleiden? Wat kijkt de 65-plusser? Derrick? The sound of Music? Iets dementitiefs, richting Teletubbies? ‘Zolang het maar kwaliteit heeft’ is de voorzichtige conclusie, gezien het gebrom bij de middagsneak, waar opvallend veel ouden-van-dagen komen. Bejaarden zijn kritische kijkers. En gelijk hebben ze. De suits kunnen hier helemaal niet mee niet uit de voeten en hebben nu een vieze duodrank gebrouwen, een romantische komedie voor zowel pubers als gepensioneerden: Letters to Juliet, geregisseerd door Gary Winick.

Sophie (Amanda Seyfried) is een jonge Amerikaanse journaliste. Ze is op vakantie in het Italiaanse Verona, de fotogenieke streek waar Romeo en Julie elkaar ooit ‘ontmoetten’. Sophie stuit op een brief die vijftig jaar geleden geschreven werd door de Britse Claire (Vanessa Redgrave), gericht aan de Italiaanse Lorenzo. Claire heeft hem toentertijd een blauwtje laten lopen en daarna ontzettend spijt gekregen. Sophie schrijft Claire een Lieve Lita-brief terug, waarop deze met kleinzoon Charlie (Christopher Egan) naar bella Italia afreist. Gedrieën gaan ze op zoek naar Lorenzo. Maar het is niet alleen Claire die in Verona de liefde van haar leven hoopt te vinden. Er broeit iets tussen Sophie en Charlie.

Letters to Juliet gaat hartveroverend van start. De credits worden opgesierd met indrukken van beroemde zoenen op schilderijen. En ook het verhaal intrigeert onmiddellijk, want journaliste Sophie is op zoek naar het verhaal achter de beroemdste zoen op Time Square, die van een marinier en een dame vlak na de oorlog, bekend van de klassieke ansicht. Als ze de ene na de andere WOII-veteraan opbelt blijkt dat de zoen niet voor de foto geënsceneerd is, maar spontaan tot stand kwam, tussen twee wildvreemden! Hoe romantisch! Letters to Juliet kan niet meer stuk. Of juist heel erg. Want de overige twee uur beleef je hierdoor helemaal als lauw afwaswater.

Grootste probleem vormen de hoofdpersonages en de casting ervan. De chemie tussen de jongelui zou van het doek moeten spatten, liefst ook off-screen zoals Bacall en Bogart of Pitt en Jolie, maar Amanda Seyfried en Christopher Egan ogen als de mismatch van de eeuw. Twee kaaskoppen die toe zijn aan een latin lover, niet aan een andere kaaskop. Daarbij hebben we geen enkele reden om aan te nemen dat Sophie en Charlie geïnteresseerd in elkaar zullen raken. Sophie is het zoveelste ‘totally’ lichtgewicht scribentje en upper classer Charley is sarcastisch op het absurde af. Ze hebben vooral ruzie, wat zonder de chemie geen moment aanvoelt als sexy sparren.

Wat ook niet helpt is de toeristische impressie van Italië, compleet met retro Fiat 500 cabrio, Romeinse aquaducten en omaatjes die altijd bezig zijn met het bereiden van de perfecte pasta (maar wél foutloos Engels praten). Of de nadrukkelijk verwijzingen naar Romeo & Julia, tot en met het vermeende balkonnetje van Julia. En de oubollige humor, zoals de ontmoetingen met tientallen Lorenzo’s (bruinverbrande snoeperts of tandeloze boeren) en het schalkse grappenmakende ouwevrouwenclubje dat Lieve Lita brieven beantwoordt. Zelfs puur filmisch is het tenen krommen: alles wordt uitgesproken en opgelepeld, alsof René Mioch een filmprogramma in Huize Zonnegloren presenteert.

Ja, en dan de 73-jarige Vanessa Redgrave. We vergeven haar dat ze forever young loopt te spelen in haar doortochtblouse. Dat ze lacht alsof ze een lobotomie achter de rug heeft. En dat ze paradeert met real life echtgenoot/hunk Franco Nero (yep, Lorenzo), icoon van de Italiaanse B-cinema. Maar wat is haar aanwezigheid een belediging voor filmkijkende leeftijdgenoten! Moeten die zich met haar identificeren!? Een beetje bejaarde kijkt liever mee met haar/zijn kleinkinderen, naar een lekkere romcom vol sexy starlets en wat computer generated nonsense.

Letters to Juliet
Romantiek voor het filmbejaardenhuis