Warme huilfilm over liefde, doorzettingsvermogen en hoop

Is het mogelijk om in Hollywood een integere publieksfilm over een doodziek jongetje te maken? Het lijkt er wel op. 'Lorenzo's Oil', een op ware gebeurtenissen gebaseerde film over de aan Adreno-leukodystrofie (ALD) lijdende Lorenzo Odone, heeft in veel opzichten het hart op de juiste plaats.

Wel dient meteen te worden opgemerkt dat de film goed afloopt (het jongetje geneest), en door een niet-Amerikaanse (Australische) regisseur is gedraaid, die bovendien van huisuit arts is (George 'Mad Max' Miller). Dit laatste aspect is essentieel, omdat de plot van de film draait om de strijd die de ouders moesten voeren tegen de skepsis en de terughoudendheid van het medisch establishment. 'Lorenzo's Oil' had dus gemakkelijk in een ongenuanceerd pamflet kunnen ontsporen. En dat is niet het geval.

De vijfjarige Lorenzo Odone lijdt aan een ziekte die zijn hersenen aantast. De symptomen zijn huiveringwekkend: verlies van gezichts- en spraakvermogen, krankzinnigheid, spastische aanvallen, en binnen twee jaar volledige verlamming en de dood. De dokter geeft de ouders geen enkele hoop.

Maar Augusto (Nick Nolte) en Michaela (Susan Sarandon) kunnen én willen niet werkloos toezien hoe hun zoon crepeert. Ze storten zich op vakliteratuur, stellen hun eigen theorieën op, en organiseren symposia waar kennisuitwisseling tussen deskundigen kan plaats hebben. Ze waken dag en nacht over hun jongen; ze vertellen hem verhaaltjes, houden zijn handje vast tijdens spastische aanvallen, en zuigen het speeksel uit zijn keel wanneer hij te zwak geworden is om te slikken.

En uiteindelijk, als Lorenzo op sterven na dood is en de ouders de uitputting nabij zijn, wordt dank zij de inspanningen van Augusto en Michaela een olie-achtig extract ontwikkeld dat Lorenzo kan genezen.

Regisseur Miller is niet helemaal vrij geweest van effect-bejag. Soms vervalt hij in filmtechnische trucs uit het horrorgenre, waarmee hij het drama onmiskenbaar wat heeft willen opkrikken: shockerende close-ups van ogen vol doodsangst en verkrampte handjes vol doodsstrijd, onderstreept met dolby stereo onheilsbassen, te vet aangezette Mahler en weg-echoënde angstkreten.

Op dergelijke momenten wordt Lorenzo's leed door een - in deze context - ordinaire griezelgeilheid weggedrukt; alsof de makers niet overtuigd waren van het entertainmentgehalte van hun onderwerp. Ongepast, onkies en vooral onnodig.

Wat het scenario betreft: het is begrijpelijk en alleszins integer om de gedrevenheid van de ouders te gebruiken om de film vaart en dynamiek te geven. Prima kick. Minder appetijtelijk is dat - terwille van het contrast - een overvoorzichtige Vereniging van Ouders van ALD-Kinderen als een dogmatisch, truttig bolwerk wordt afgeschilderd, terwijl haar terughoudendheid geschoeid is op een fobie voor valse hoop. Heel begrijpelijk dus.

Een laatste zeikpuntje betreft Nick Nolte. Een prima acteur hoor, maar met zijn geforceerd naturalistische Italiaanse accent klinkt hij als een ontsnapte nazi professor die de laatste hand legt aan een verbeterde V2-raket. Werkt niet.

Meer kritiek heb ik niet. Door de bank genomen is 'Lorenzo's Oil' een warme huilfilm over liefde, doorzettingsvermogen en hoop. Over roestige geleerden, dappere ouders en solidaire vrienden. Over een hel die alleen ouders van doodzieke kinderen kunnen kennen. Zware kost met een happy end. Het blijft Hollywood.