Nichtenkolder voor potenrammers

Het is voor hetero’s hip om een zwak te hebben voor gay cinema. Je etaleert er je verdraagzaamheid mee, of liever nog: je solidariteit met de minderheidsgroep. Niet dat ‘gay’ ook maar enige indicatie is voor filmische kwaliteit. Het is hoogstens even thuiskomen voor de doelgroep. En een egoboost dus voor de hetero.

Wat lastiger wordt het voor de laatste als het een echte nichtenfilm betreft. Nichten zijn de pendanten van macho’s. Zij willen hun seksuele geaardheid voortdurend profileren en drukken daarbij de tongue stevig in de cheek; in hun universum wordt niets serieus genomen, is alles een maskerade. Het leven als ware het een film.

De Spaanse regisseur Pedro Almodóvar zou je als de belangrijkste vertegenwoordiger van de nichtencinema kunnen beschouwen. Zijn tongue in cheek komt tot uiting in een – naar westerse maatstaven – primitief soort absurdisme. Geen mindfucks à la Python of Jiskefet, maar ‘gewoon lekker gek doen’. Hoe vermoeiend die hilariteit vaak ook, Almodóvars films geef je een kans omdat de man zo verschrikkelijk lekker filmt. Ieder shot, hoe low budget ook, is eye candy. Daarbij had zijn voorlaatste film La Piel Que Habito zelfs een echte plot. Zou ie dan toch volwassen worden? Nah, getuige Los Amantes Pasajeros, in het buitenland uitgebracht als het zeer vrij vertaalde I'm So Excited! Niets om opgewonden van te raken.

Het landingsgestel van Spaanse vlucht 2549 wil niet meer uitklappen. Paniek? Welnee. De Boeing gaat gewoon rondjes vliegen boven het vliegveld, wachtend op toestemming voor een noodlanding. De stewards ondertussen, hebben de economy class vol ‘spierverslappers’ gepompt waardoor het grauw en masse ligt te pitten. Het personeel zelf en de piloten gaan lekker aan de drank & drugs. En aan de seks, met de wakkere business class, want daar zijn die vliegtuigfauteuils ideaal voor. Orgie!

Tequila zuipende, mescal poppende, in veel te strakke, ultralullige outfits geperste stewards die dansen op disco. Hi-la-risch! Een helderziende die in de toekomst kijkt door de zaakjes van de piloten te betasten. Kos-te-lijk! Een overjarige dominatrix die politici filmt om te blackmailen en het met een huurmoordenaar slash belastingadviseur doet. Hoe verzint je het! In Los Amantes Pasajeros komt geen normaal personage voor. Stuk voor stuk karikaturen, die verveeld bazelen over seks, seks en nog eens seks. Rode draad – voor zover draad – is dat hetero mannen latent bi zijn en dan eigenlijk nog latent homo. Want mannen kunnen toch veel beter pijpen dan vrouwen!

Geen hetero of homo die deze film trekt. Of film… Pasajeros lijkt vooral toneelstukje, zo zelfgenoegzaam dat het zelfs op de überironische Parade weggefloten zou zijn. Gemaakt voor de incrowd van de Gay Pride, maar vooral voor Pedro himself, alsof de regisseur vergelding zoekt voor jaren en jaren aan hetero Hollywoodmachismo. Move over John Wayne, it’s gay time!

Natuurlijk hoeft niet iedere film een pamflet te worden voor de homo-emancipatie. Liever niet zelfs, want het zijn juist de gay films waarin de seksuele voorkeur als een vanzelfsprekendheid of als een terloops feit gepresenteerd wordt, die werken. Liefde, seks en een goed verhaal zijn immers geaardheidoverstijgend. Maar Los Amantes Pasajeros lijkt het tegenovergestelde te beogen, kijkt als propaganda van en voor potenrammers, gedraaid door een cineast die denkt dat je door ‘lekker gek en vunzig’ te doen en wat kekke plaatjes te schieten een absurde komedie kan maken. Het wordt tijd dat regisseur/scenarist Almodóvar eens uit de kast komt - als de cameraman die hij eigenlijk is.

Los Amantes Pasajeros
Lekker gek is niet leuk