De regressie van een Oscarwinnende pin-up

Meryl Streep, Sigourney Weaver, Helen Mirren. Filmdiva's die om de haverklap zeuren dat ze steeds minder interessante rollen aangeboden krijgen nu de lentes gaan tellen. Hollywood zou seksistisch zijn! Aan leeftijdsdiscriminatie doen! Nog afgezien van het feit dat deze aantijgingen wagenwijd opengewaaide deuren zijn, ze berusten op een denkfout. Filmproducenten zijn in de eerste plaats geldwolven, daarna pas seksisten en rimpelhaters. Als film-oma's de kassa zouden doen rinkelen, zou Hollywood hen en masse ronselen en met Lifetime Achievement Awards pamperen. Zoals de handelsgeest racisme overstijgt, zo doet de box office dat met het male chauvinism van de filmstudio's.

Daarbij is de slachtofferrol van de dames dubieus. Als zij zichzelf werkelijk nog zo bankable achten kunnen ze natuurlijk ook hun eigen spaargeld in een film-met-zichzelf-in-de-hoofdrol steken. En er is nog een optie. Trouwen met een filmmaker. Dat heeft Helen Mirren (1945) gedaan. Van echtgenoot Taylor Hackford mocht ze onlangs in Love Ranch een rijpe stoot spelen die van bil gaat met een jonge bokshengst. Kassa?

De titel doet het al vermoeden: deze film gaat over een bordeel. Het scenario is losjes gebaseerd op de life & times van een pionierend pooiersechtpaar, in de film Grace (Helen Mirren) en Charlie Bontempo (Joe Pesci) genaamd, dat midden jaren zeventig een Argentijnse bokskampioen importeert om reclame te maken voor hun liefdesnest. Deze Armando (Sergio Peris-Mencheta) is behalve zwaargewicht ook charmeur. Zeg maar gerust intrigant. Hij wil gangsterbaasje Charlie lozen om met Grace de Ranch uit te bouwen. Maar Grace is loyaal. Totdat ze het bed deelt met de Argentijnse Stier. Amore!

Lekkere muziek. Daar zit de film vol mee. Kun je verwachten van een regisseur die naam gemaakt heeft met een documentaire over Chuck Berry en een biopic over Ray Charles. Verder is de setting van een discohoerenkast in het oercorrupte Reno van de seventies een driegangentaart voor het camerateam en de art direction. Voeg daarbij lekkere acteurs als Joe 'Casino' Pesci en Gina 'Showgirls' Gershon plus natuurlijk Oscarwinnaar Helen Mirren en je moet wel heel erg je best doen om dit te verklooien.

Dat heeft Taylor Hackford blijkbaar gedaan. Want Love Ranch schreeuwt om Viagra. Een aaneenschakeling van oubollige geregisseerde en zouteloos geacteerde scènes, opgeleukt met dialogen die naar een script doctor hunkeren. Alsof de makers zo gefocust waren op historisch verantwoorde verbeelding dat ze vergaten dat het bioscooppubliek gewoon een goede foute film wil. Eentje zoals Martin Scorsese vroeger gemaakt zou hebben.

Die had ook raad geweten met de moraal: hilarische want smakeloze gangsters blijven wel gangsters. In Hackfords handen is de toon uitgesproken hypocriet geworden. Love Ranch switcht van 'eigenlijk is zo'n bordeel best een knusse werkplek' tot 'hola mensen, dit is wél de onderwereld van de wise guys!' al naar gelang het uitkomt. Ook wordt Scorsese's coryfee Joe Pesci in handen van Hackford een schrijnende zelfparodie die non stopt fumineert met fuckin' this en fuckin' that, en veel te nadrukkelijk patst met zijn gepimpte Lincoln Continental Mark IV en slangenlederen C&W-chic outfit. Zonde zonde zonde.

Tja, en dan Helen Mirren. De inmiddels officieel bejaarde pin-up uit de sixties wil nog één keer, ja wat eigenlijk? Laten zien dat ze meer is dan de Oscarwinnende grande dame van het grote scherm? Een eenmalige regressie naar haar toenmalige sekssymbolisme? Toegegeven, daar zijn zat mannen mee weggekomen, van Clint Eastwood tot Sean Connery. Maar die kozen dan wel een goede regisseur, bijvoorbeeld zichzelf. Helen mag er zijn als cougar granny, maar de erotische scènes zijn zo verschrikkelijk lullig gefilmd dat je bijna naar een Nederlandse film verlangt.

60.353 dollar heeft Love Ranch opgebracht in zijn openingsweekend. Daar kun je de diesel van het cateringbusje nog niet van betalen. Veel ingrijpender echter is de schade aan Mirrens reputatie. Die kan nu fluiten naar haar Lifetime Achievement Award. Maar eerlijk is eerlijk: verwijten hebben we haar niet horen maken. Die bewaart zij ditmaal voor de huiselijke kring.

Love Ranch
Ook betaalde liefde kan zouteloos zijn