Hilarisch escapisme aan een dikke darm

Regisseur Robert Rodriguez is een connoisseur van pulp. Van het met-eigen-donorbloed-betaalde El Mariachi tot animatie-experiment Sin City, zijn films getuigen van een obsessieve passie voor spaghettiwesterns, comics, horror en slashers. Rodriguez houdt zóveel van pulp, dat hij zelf pulp probeert te maken. Dat is lastig, omdat hij daarvoor veel te professioneel en getalenteerd is. Hij moet dus de incompetentie van een B-filmer imiteren. Zo stopte hij zombiefilm Planet Terror vol continuïteitsfouten, zoomde hij te speedy in, maakte hij het bloot overdreven disfunctioneel en het geweld extra sadistisch, en liet hij de acteurs erop losschmieren.

Die deprofessionalisering was niet overtuigend. Planet Terror voelt nep en vooral zelfgenoegzaam. Het metaniveau spekt het superioriteitsgevoel van de kijker (zoals een student op de Smartlappenroute) en lijkt een vrijbrief om je eens ongegeneerd te verlekkeren aan het sadisme dat echte pulp zo'n slechte naam heeft bezorgd. Van een cinematografisch alleskunner en -doener als Rodriguez mag je meer verwachten dan zo'n masturbeersessie met volksfilmkunst.

Ook zijn laatste messentrekfilm Machete is retropulp. En ongetwijfeld de enige film ter wereld die eerst alleen als faketrailer bestond in een andere film (Planet Terror). Wat als een geintje begon groeide uit tot een echte productie omdat Rodriguez het charisma van bijrolacteur Danny Trejo's wilde uitdiepen. Iedere filmliefhebber heeft Trejo wel eens gezien, maar weinigen weten dat Trejo Trejo is. Met zijn ravage aan littekens, gevangenistattoos en cokeneusvleugels oogt hij ook niet bepaald als een clean cut actieheld. Maar daarin lag de uitdaging voor Robert Rodriguez.

Het verhaal is uiteraard van jongensboekniveau. Trejo speelt Machete, een ex-politieman wiens gezin is vermoord door een Mexicaanse schurk (Steven Seagal). Als hij met zijn ziel onder de arm geronseld wordt voor een aanslag op een red neck senator (Robert De Niro), blijkt hij in een val getrapt. Gelukkig vindt hij steun bij Mexicaanse verzetstrijders, geleid door de mythische Shé (Michelle Rodriguez). Zij wapent haar clan tegen Amerikaanse burgerwachten die vluchtelingen bij de grens vermoorden. Danny doet mee. Payback time!

Het celluloid bij de openingscredits ziet er beschadigd uit. Dat is ergerlijk, want zo nep als een leren jas die voorgeschuurd is om authentiek te ogen. Maar de angst voor een tweede Planet Terror wordt al snel weggenomen. Want Machete blijkt vooral een geweldige komedie. Er wordt weliswaar in gemoord met zo'n beetje ieder denkbaar scherp voorwerp (machete, werpmes, brandbijl, autopsiezaag, grasmaaimachine), er vliegen zóveel ingewanden rond dat je je in een Pythoneske sketch waant. Hoogtepunt is een ontsnapping uit een raam aan een dikke darm die aan een -nog levende- schurk vastzit. Dit is zo beyond sadisme dat het hilarisch wordt.

De absurde sfeer wordt gevoed door een uitgelezen cast van has beens, die cultregisseur Rodriguez voor een habbekrats heeft ingehuurd. Don Johnson met onderkin en spiegelbril is kostelijk. Maar werkelijk uniek is de aanwezigheid van C-icoon Steven Seagal, die net een rol voor het retro Stalloneverhikel The Expendables geweigerd had omdat hij zelfspot ondermijnend achtte voor zijn carrière. In Machete zet hij zichzelf echter behoorlijk te kakken en dat was hoog tijd.

Verder kunnen feministen hun hart ophalen want de babes (Jessica Alba en Lindsay Lohan) zijn ontzettende tough fatherfuckers die uiteraard wél in lederen bikini rondlopen, want exploitation blijft exploitation - mevr. Rodriguez niet uitgezonderd.  De grote gok was de hoofdrolspeler. Danny Trejo, die inmiddels in 195 (hondervijfennegentig) films achter de rug heeft, blijkt maar één gezichtsuitdrukking te kennen en overtuigt volledig met die moordlustige blik. Oscarwaardig is het moment dat hij met zijn wurgvingers een SMS'je probeert te typen.

Machete is een kostelijke komedie geworden. Een echte familiefilm - mits die familie er een gezonde zieke geest op nahoudt. Alhoewel er ook nog een echte humanistische boodschap in zit, iets in de trant van: 'Mexicaan of Amerikaan, we zijn allemaal mensen!'  Hypocriet, in zo'n messentrekfilm? Robert Rodriguez zou niet anders willen, want dat geeft deze klassekomedie nog net het ranzige bijsmaakje om er een B-film in te proeven...

Machete
Plakje worst?