Rechtschapen Jack Nicholson in luchthartig niemendalletje
Iedereen houdt van Jack Nicholson. De dames omdat hij zo'n geile grijns heeft, de heren omdat hij zo'n diabolische energie uitstraalt. Jack is een garantie voor kicks. Jacks acteercharisma is een uitvergroting van zijn werkelijke persoonlijkheid - de acteur Jack is de burger Jack op wondercoke. Deze samensmelting heeft als nadeel dat Nicholsons acteerspectrum beperkt blijft en zijn dominante aanwezigheid uitsluitend kan gedijen in films die om zijn persoon heen worden gesponnen.
In het gunstigste geval levert dat een briljant resultaat op, denk aan 'One Flew over the Cuckoo's Nest', in het slechtste geval haalt het een hele produktie onderuit - de spanningsopbouw in 'The Shining' kreeg geen enkele kans omdat Jack al in de eerste scène waanzinnig uit zijn doppen keek. Hoe dan ook: Jack Nicholson heeft in de loop der jaren weinig aan uitstraling ingeboet.
Sterker nog: naarmate hij meer haar verloor, werd zijn grijns geiler. Jack is nog steeds Jack. Wat niet wil zeggen dat Nicholson nog in iedere rol weet te boeien: zijn duivel in 'The Witches of Eastwick' en zijn joker in 'Batman' wekten de nodige déjà-vu wrevel op. Het werd tijd voor een nieuwe Jack.
Die wens wordt mondjesmaat vervuld in zijn nieuwste film, 'Man Trouble' (regie: Bob Rafelson), waarin hij weliswaar binnen zijn spectrum blijft, maar in ieder geval menselijk overkomt. Jack speelt een zekere Harry. Harry is een hondentrainer die schuldeisers achter zijn broek aan heeft, zijn oosterse vrouw aan het lijntje houdt voor haar geld, en ondertussen met zijn 'secretaresse' de koffer in duikt. Harry is een uitgesproken opportunist.
Joan (Ellen Barkin) is een truttige sopraan. Uit angst voor een geheime hijger least ze van Harry een waakhond en logeert ze in het huis van haar zus. Deze zus blijkt echter de maitresse van een maffiabaas, en heeft bovendien een alles onthullend boek over hem geschreven, met als gevolg dat de mob zuslief ontvoert en Harry inhuurt om het manuscript bij Joan op te sporen. Harry kan wel wat liquiditeiten gebruiken, maar is smoorverliefd geworden op de delicate Joan.
Luchtig, dat is het woord. 'Man trouble' is luchtig. Vanaf het ludieke animatiefilmpje dat de beginscènes aankleedt tot aan het happy end in de concertzaal is de film gevuld met niemendalscènetjes. Wat de film nog enige pit geeft is de flirtage tussen Nicholson en Barkin.
Niet omdat hun personages zo interessant zijn, maar omdat de acteurs hun psychopatische imago eindelijk eens achter zich hebben gelaten: Nicholson is weliswaar louche, onbetrouwbaar en promiscue, maar uiteindelijk toch door dik en dun vol oprechte ethiek. Ellen Barkin, die doorgaans getypecast wordt als killerslet speelt nu een stuntelige muurbloem. Heel aardig.
En verder? Och, de relatietherapie van Jack met zijn oosterse eega levert wel iets te grinniken op, en de scènes waarin de bijlhakkende hijger Barkin achterna zit is even spannend. Maar al met al zie ik toch liever een ouderwetse hard-core film waarin Jack en Ellen dan misschien op herhaling gaan, maar waar in ieder geval de vonken van afspatten.
