Lente-niemendalletje met knipoog naar Grieks drama
Wat is bepalend voor de karaktervorming van een kind: erfelijkheid of opvoeding? In ‘Mighty Aphrodite’ worstelt sportjournalist Lenny Weinrib (Woody Allen) met dit dilemma. Of beter gezegd: Lenny's worsteling begint als hij de afkomst traceert van zijn adoptiezoontje Max. De beschaafde, uiterst begaafde en creatieve Max blijkt helaas niet, zoals Lenny altijd verondersteld heeft, het product van de kruising van hoogwaardige genen.
In plaats van de nucleaire onderzoeker, de fijnbesnaarde kunstenares of de geslaagde zakenman zijn een mooi, maar oliedom hoertje en een al even onnozele klant de natuurlijke ouders van Max. Omdat Lenny ervan overtuigd is dat zijn zoontje in de toekomst op zoek zal gaan naar zijn roots, voelt hij zich geroepen de levensomstandigheden van het hoertje zoveel mogelijk te optimaliseren. Hij werpt zich op als haar beschermer, koopt haar los uit het milieu en probeert haar zelfs te koppelen aan een betrouwbare partner.
Mighty Aphrodite is doorspekt met verrassende wendingen, kluchterige verwikkelingen en hier en daar zelfs een messcherp filosofisch bespiegelinkje. Want hoe geef je zo’n licht verteerbaar tussendoortje het aanzien van een drama barstensvol dubbele lagen en symboliek? Juist!... door te verwijzen naar De Klassieken. 'In Mighty Aphrodite' doet Woody Allen dat heel letterlijk in zowel de titel - een ode aan de godin van de liefde - als in de vorm van de film: hij laat een Grieks koor de scènes becommentariëren.
In toga en masker gehulde koorleden zingen de gebeurtenissen aan elkaar, maar zien ook kans binnen te dringen in scènes en zich met de handelingen van de personages te bemoeien. Met vereende krachten pogen zij de onderzoekende, en soms wat al te nieuwsgierige geest van de hoofdrolspeler in te tomen.
Daarbij verwoorden zij de weg van het gezonde verstand, die natuurlijk geplaveid is met voor de gelegenheid gepopulariseerde Griekse wijsheden. Dergelijke interrupties kunnen uitermate komische, maar ook overdreven groteske situaties opleveren, die soms zover kunnen doorslaan dat zelfs Allen onderuit dreigt te gaan.
Met het stijgen der jaren begint Allen in een film als 'Mighty' sowieso enigszins te detoneren. Jammergenoeg lijkt hij als Lenny eerder de grootvader dan de vader van het kind dat hij samen met zijn piepjonge echtgenote (Helena Bonham Carter) heeft geadopteerd. Die onvolkomenheid is een struikelblok voor identificatie en levensechtheid. Meer dan in welke andere Woody Allen-productie blijft de hoofdrolspeler ten allen tijde de komiek Woody Allen.
Een gemiste kans, want de synopsis van 'Mighty' is ingenieus en biedt volop ruimte aan venijnig speldengeprik in modieuze relatieperikelen, genetisch gerommel en grotestadscodes. Misschien moet Allen zich in de toekomst als acteur wat meer op de achtergrond houden en zich vooral toeleggen op productie, regie en casting. Met de keuze voor Mira Sorvino als het hoertje Linda heeft hij in elk geval weer onomstotelijk bewezen oog te hebben voor acteurs die komische en dramatische kwaliteiten naadloos weten samen te smelten.
