OnNedelandse k*tkwaliteit

"Het komt door dat Nederlands!" is een veelgehoorde verklaring voor de erbarmelijke vaderlandse filmcultuur. Onze taal zou niet geschikt zijn voor film. Maar waarom eigenlijk niet? Door die rochel-G? Door onze neurotische grammatica? Door onze - zeg maar - taalvervuiling? Feit is dat poldercineasten niet in staat zijn om verbaal te overtuigen. De dictie en de dialogen, ze lijken afkomstig uit de catacomben van Herman Heijermans, de vloek van het volkstheater dat tegenwoordig soap heet.

Maar dat het puur aan onze taal zou liggen werd nog niet zo lang geleden gelogenstraft door onze zuiderburen. Goed, voor De Helaasheid der Dingen was ondertiteling nodig, maar deze even aanstekelijke als respectvolle kijk op Vlaams low life blies onze eigen pretentieuze meesterwerken de prullenmand in. De Helaasheid had hart, kloten en was nog origineel ook. Waarom kunnen wij dat toch niet?

Misschien kunnen wij het wel. Een beetje dan. In Braboland. Niet voor niets spreken ze daar met een zachte G. En wonen Barrie, Richard, Rikkert, Robbie en Gerrie, de crème de la crème van de extreem lager opgeleiden, er. Deze New Kids slaan iedereen op z'n bek die verkeerd naar hen kijkt, leven op snack & chinees, hebben matjes met tondeuze-art, parkeren hun APK-loze turboJappen op invalidenplaatsen en noemen voortdurend alles k*t! Kortom, jongens waar PVV-stemmers een straatje voor omlopen. Maar de economische crisis slaat ook toe in hun dorp. En dat betekent het einde van carrières in het plantsoenendienstwezen en de hennepteelt. Noodgedwongen trekken ze in bij Richard en diens 300 kilo wegende pitbullmutant. Maar als ook Rich zijn rekeningen niet meer kan betalen, wordt het tijd voor een partijtje serieus burgerwachten.

New Kids: Turbo! is zonder twijfel de grappigste Nederlandse film ooit. Toegegeven, zo'n status zegt bar weinig, maar er straalt een creatieve brutaliteit en lol vanaf zoals je die bij een geweldskomedie van Robert Rodriguez (Machete) verwacht, niet in een gepimpte Hollandse tv-serie. Het is bijna non-stop bulderen om gekluns, geknok en gekanker.

Maar wie denkt met een olijke satire te maken te hebben komt bedrogen uit. Deze personages zijn even levensecht als hilarisch. Wie ooit een weekendje is wezen slummen in Eindhoven komt daar precies dezelfde Barrie's, Richards, Rikkerts, Robbie's en Gerrie's tegen. Met hun maniakale rijgedrag, scheldreflexen en militant alcoholisme zijn ze schijtirritant, maar ook wel lekker fout - een forbidden pleasure waar Jiskefets Michiel Romeyn zo op kickte als hij zijn four wheel driveproleet speelde. Intimidatie tot kunst verheven.

Wat de banaliteit van New Kids zo sierlijk maakt is het oog voor detail. De lingo is volsterkt street credible. De casting is angstaanjagend overtuigend: snackbarkoppen, speedlichaampjes, overbites en hersendode blikken. Dit zijn geen Huub Stapels die Sjonnie Flodder spelen, deze jongens lijken geronseld in Stratumseind. Daarbij is de art direction opvallend verzorgd; de interieurs zijn opgetrokken uit strak wit skai, met props als een levensgrote porseleinen adelaar, een Blokkerschilderij met fluoriserende dolfijnen en vers geheelde flatscreens. Niks niet over the top, dit is accuraat.

Natuurlijk is New Kids verre van perfect. Het camerawerk has tv written all over it (who cares!). Tenenkrommend is het optreden van producent Reinout Oerlemans die de film 'onderbreekt' met de mededeling dat het budget op is en de film verder moet worden voorgelezen. Oftewel: kijk deze amusementsboer eens een leuke Monty Python uithalen! De echte achilleshiel van de komedie is echter de toon. Zwarte humor is ethisch koorddansen en verdient subtiele balans. New Kids dondert regelmatig op de circusvloer. Want in zo'n kwajongensfilm mag geweld dan even vanzelfsprekend als lekker zijn, plaats voor de dood is er eigenlijk niet. Dus als het hersenschors begint rond te spatten voelt dat als een cynische stijlbreuk.

Goddank blijft er verschrikkelijk veel zuiver foute lol over. Geen wonder dat co-regisseur Flip Van der Kuil zelf een hoofdrol wilde spelen en Hans Teeuwen en Theo Maassen voor gastrolletjes wist te strikken. Maar pas op: New Kids is aanstekelijk. Wie de bios uitkomt wil onmiddellijk een stadswacht op de bek slaan, een kilo frikandellen inhaleren en z'n partner voor k*thomo! uitmaken. Moet je overhebben voor deze Mijlpaal van de Vaderlandsche Filmtaal.

New Kids: Turbo!
Eindelijk echte filmkunst uit Nederland