Dodelijke deadlines reiken tot in de bioscoopzaal

In actiefilms wordt nogal eens gebruik gemaakt van 'valse tijd'. Valse tijd is extra tijd die onmerkbaar toegevoegd wordt aan scènes om de spanning op te voeren. Voorbeeld: een locomotief dendert op vastgebonden dame af, terwijl de held zich rothaast om haar te redden. In de montage wordt heen en weer gesneden van de dame op de rails (met op de achtergrond de naderende trein) naar de rennende held.

Wie nauwkeurig inschat hoe hard de trein rijdt en hoe ver hij van de dame verwijderd is, zal tot de rekensom komen dat de dame overreden zal worden. Dat de held toch (elke keer weer) op tijd komt dankt hij aan een simpele montage-truc: de duur van de afzonderlijke shots wordt bij elkaar opgeteld, terwijl de gebeurtenissen op hetzelfde moment plaatsvinden (oftewel: de trein 'rijdt niet door' terwijl we naar de man kijken - we worden belazerd).

'Nick of Time' van John Badham is de eerste actiefilm waarin deze truc niet gebruikt kan worden omdat het verhaal zich afspeelt in real time: de tijd in de film is dezelfde tijd als in de bioscoopzaal.

Gene (Johnny Depp) arriveert met zijn dochtertje in Los Angeles. Op het station worden ze aangehouden door een man en een vrouw die zich voordoen als politie, maar huurlingen blijken in een moordcomplot. Ze gijzelen Gene's dochter en dreigen haar te vermoorden als Depp hun opdracht niet uitvoert: binnen anderhalf uur de gouverneur vermoorden.

Gene krijgt een revolver en wordt afgezet bij het hotel waar de gouverneur verblijft. Hij kookt van woede, maar speelt het spel mee omdat de huurling (Christopher Walken) hem voortdurend in de gaten houdt. Pogingen om derden bij zijn wanhoop te betrekken mislukken met dodelijke afloop. Alleen een invalide schoenpoetser is slim en behoedzaam genoeg om voor Gene een tegenplan te bedenken.

Snijdend spannend, dat is 'Nick of Time'. Door de echte tijd voel je Depps klok voortdurend meetikken en wordt de indentificatie tot een maximum opgevoerd. Behalve de tijd is ook het stuntwerk echt: als Depp door Walken van de hoogste verdieping in de foyer gegooid wordt valt hij ook werkelijk dertig meter naar beneden; Depp hing tijdens de opnamen aan een voor de kijker onzichtbaar bungee-elastiek.

De film is zo beklemmend dat je enkele obligate 'onverwachte' wendingen en een onduidelijke droomscène graag op de koop toe neemt. Ook stoor je je niet aan Christopher Walkens typecasting als psychopaat - een rol die hij overigens met angstaanjagende passie en overtuiging vertolkt. Fraai is het moment dat hij Depp toevertrouwt hoe hij zijn beste vriend ooit vermoordde omdat deze overmoedig geworden was. "En dat was mijn beste vriend, Gene!" drukt hij Depp op het hart die - net als wij - naar een paar seconden valse tijd snakt om op adem te komen.