Het grote hart van een wijdlopige huishoudster

Wie zin heeft in een gezellig avondje bios zonder virtuoze cinematografische experimenten, bloederig slow motion-geweld of angstaanjagende ontknopingen, moet volgende maand maar eens naar 'Rambling Rose' gaan. Geen hoogstandje, maar wel een charmant niemendalletje met weinig dissonanten dat je even makkelijk in je hart sluit als weer vergeet. Klinkt denigrerend, is niet zo bedoeld.

‘Rambling Rose’ speelt zich - eind jaren dertig - af in het landelijke zuiden van de Verenigde Staten waar de familie Hillyer harmonieus door het leven heenkabbelt. Vader (Robert Duvall) beheert een hotelletje, moeder (Diane Ladd) is een rijke intellectueel, en de drie kinderen zitten elkaar gezond in de haren. Burgerrust.

Die rust wordt echter danig op de proef gesteld als de achttienjarige Rose (Laura Dern, dochter van Dianne Ladd) hulp in de huishouding komt bieden. Want Rose is een schat van een meid, vlijtig en zorgzaam en noem maar op. Iedereen houdt van haar, maar ze heeft last van één pijnlijk probleem: ongeremde seksuele driften... Ze heeft de neiging mannen te bespringen.

Haar eerste slachtoffer is vader Hillyer, die nietsvermoedend de krant zit te lezen en plots door een hevig kreunende Rose vastgegrepen wordt. Rose is verliefd! De scène loopt met een sisser af, maar als zij diezelfde avond nog (tot haar eigen schrik) met de oudste zoon (dertien jaar) aanklooit, beseft ze dat ze 'Mr. Right' buitenshuis moet zoeken.

Maar ook dat levert de nodige problemen op. Want binnen de kortste keren loopt er een hele schare stadse meneren, die haar naïeve, maar openlijk seksuele toenaderingen natuurlijk wel ziet zitten, achter haar kont aan om elkaar 's nachts op het erf van de Hillyers de hersens in te slaan. En net als Vader Hillyer het zat wordt en Rose de laan wil uitsturen, blijkt ze zwanger te zijn. Of, bij nader onderzoek, ziek. Ernstig ziek...

'Rambling' wordt door Wolters-Noordhoff vertaald als 'wijdlopig' en 'verward'. In hoeverre 'wijdlopig' een seksuele ondertoon kan hebben, is mij niet bekend, maar feit is dat de Rose uit 'Rambling Rose' meer als promiscu overkomt dan als verward. Promiscue meisjes worden in films doorgaans als hoerig, of op z'n minst als nymfomaan (oftewel ziekelijk) neergezet, maar daar heeft regisseur Martha Coolidge in 'Ramblin Rose' voor gepast.

Ze probeert echter wel Rose's geilheid als een soort levensdrift te legitimeren. 'Rose, doesn't want sex. Rose wants love', laat ze de begripvolle moeder zeggen. En toegegeven, Rose heeft een groot hart, maar ze wil ook erg graag neuken. En daar lijkt Coolidge zich een beetje voor te schamen.

Laat dit scheve feminisme echter niet de pret bederven. Er zitten genoeg sterke momenten in 'Rambling Rose'. De scène bijvoorbeeld, waarin de moeder in een spetterend betoog opkomt voor de eier-stokken van Rose, en zowel haar man als een malafide kwakzalver glorieus terecht wijst, zal weinig mensen onberoerd laten.

Wat verder opvalt is de eigengereide, obsessieve vertolking van de vroegrijpe zoon door Lukas Haas. Haas, die zeven jaar geleden al indruk maakte in 'Witness' (naast Harrison Ford), heeft inmiddels een carrière van meer dan tien bioscoop- en televisiefilms achter de rug, en werd onlangs door Mike Nichols op de planken geregisseerd (in 'Waiting for Godot'!). Het is Haas die zorgt voor de mooiste scène in 'Rambling Rose', waarin Rose bij hem in bed komt uithuilen. Grappig, ontroerend en geil. Ook niemendalletjes kunnen klasse hebben.