Mager, lachwekkend maar erg consequent niemendalletje
Bij sommige films kun je al tijdens het openings-shot de toon van de overige anderhalf uur voorspellen. De eerste scène van 'Salt on Our skin' (regie: Andrew Birkin) bijvoorbeeld, waarin een mooie vrouw met zonnebril vanaf een klif naar de woeste baren tuurt en in een monologue intérieur afscheid neemt van haar zojuist begraven minnaar, is representatief voor de rest van de film - zowel camerabeweging, setting als monoloog belooft een damesroman van het allerlaagste pulp-niveau. En verdomd: 'Salt on our skin' maakt deze belofte in ieder opzicht waar.
George (Greta Scacchi) is dochter van een Schot en een Française. Zij woont in Frankrijk, maar brengt haar zomervakanties door in Schotland. Daar leert ze de stoere Gavin (Vincent d'Onofrio) kennen. Gavin is een simpele, ongeletterde zeebonk met bijbehorende lichaamsbouw, voorbestemd om een slopend zeemansleven te leiden. Hun flirtage is geilheid op het eerste gezicht: ze gaan samen op de motor toeren, naakt in zee zwemmen en vies doen in een grot. U kent dat wel.
Maar hoe obsessief hun seksuele honger ook mag wezen: George weigert Gavin te trouwen. Voor haar geen weggestoft leven in een vissersgat. George is een vrouw van de wereld, een docente literatuur met belezen vrienden. Gavins hart is gebroken, maar toch blijven ze elkaar, met tussenpozen van jaren, ontmoeten. George trouwt, baart, scheidt, en hokt. Gavin trouwt, verwekt, en scheidt niet. En af en toe gaan ze van bil.
Zo, dit is het verhaal. Wat magertjes? Dat kun je wel stellen ja. Sterker nog: 'Salt on Our Skin' kent geen oorspronkelijk, geil, schokkend of hartverwarmend moment. Ironisch genoeg valt de term cliché regelmatig in de dialogen - Gavin kan uitsluitend in cliché's praten, en George vindt het nodig om hem hier voortdurend op te wijzen.
Haar belerende toontje wordt echter lachwekkend, omdat de film zelf in een beerput van grijpstuiverscènes baadt: ontluikende passie in Schotland, hartezeer in Parijs, en bounty-strandseks op de Maagdeneilanden... de cliché's druipen het doek af. Okee, vorm en inhoud vallen samen. Dat wel.
Zelfs Scacchi werkt op de zenuwen. Hoewel doorgaans geen onverdienstelijk actrice (zoals ze in 'Shattered' liet zien) is ze buitengewoon irritant als erotische tiener, erotische studente en erotische vrouw. Ze kirt te nadrukkelijk mei haar borsten, en bedient zich te vaak van routineuze maniertjes. Toegegeven: het zal niet eenvoudig zijn geweest zijn haar rol enige diepgang te geven. George is een lachwekkende oppervlakte-intellectueel: een docente/sex kitten met een hang naar De Beauvoir, Byron en Freud. En feminisme.
Dat laatste maakt de film zelfs wat onkies: George tettert over de superioriteit van het vrouwelijke orgasme en de onhandigheid van de mannelijke sekse, maar verkiest, als het om haar eigen kicks gaat, haar o zo mannelijke zeerob en diens ongetwijfeld overgeproportioneerde zee-schwanz boven de subtiele cunnilingus van haar academische partners.
Het is me niet duidelijk wat de film wil zeggen. 'Liefde is een taal die iedereen spreekt".' Of: 'There's nothing like a good hard fuck'. Ach, wat doet er ook toe. Het zal je een zorg wezen.
