Generatie X kampt met monogamie in geestige sfeerschets

Het is niet zo vreemd dat Generatie X wel eens Generatie Nix genoemd wordt: 'X-ers' blijven met hun fulltime cool nogal eens in nietszeggendheid steken. En bleef hun nihilistische territorium tot voor kort beperkt tot popmuziek en literatuur, het afgelopen jaar beginnen de ringbaardjes naar onafhankelijke filmmaatschappijen over te waaien.

Bekendste (en vervelendste) voorbeeld is 'Reality Bites' met X-koningin Winona Ryder, leukste het no-budget 'Clerks' (nog niet in ons land uitgebracht). In 'Sleep with me' kampt de generatie waarempel met ordinaire huwelijksperikelen.

Joseph (Eric Stolz), Sarah (Meg Tilly) en Frank (Craig Sheffer) zijn drie vrienden van begin dertig. Ze zijn gek op elkaar. De magische driehoek wordt verstoord als Joseph Sarah ten huwelijk vraagt en ze hem, na een minuut aarzelen, haar ja-woord geeft. Op de bruiloft bekent ze Frank echter ooit voor hem gevallen te zijn, en geeft hem een veelbetekenende tongzoen.

Frank is overdonderd en realiseert zich dat hij altijd op haar verliefd is geweest. Vanaf dat moment verliezen de gezellige pokeravondjes hun charme, en op een feestje kan hij zich niet langer inhouden: hij zoent Sarah, onder de neus van Joseph, vol op de mond. Enorme heisa, en op een ander feestje gaat Joseph er boos vandoor met een vampje, terwijl Sarah met Frank in bed duikt.

Het scenario van 'Sleep with me' is door vijf jonge scenarioschrijvers geschreven die ieder een 'social meeting' voor hun rekening namen, terwijl de regie in handen was van één cineast (debutant Rory Kelly) om toch een consistente stijl te verkrijgen. Het resultaat is verbluffend naturalistisch.

De scènes lijken met een verborgen camera opgenomen en lopen naadloos in elkaar over, de acteurs zijn zo ontspannen dat ze lijken te improviseren (de kwaliteitscast heeft zijn sporen verdiend in zowel commerciële producties als in onafhankelijke projecten), de dialogen zijn geestig, scherp en vlot. Kortom: een sfeer die in een Hollywoodfilm ondenkbaar is.

Probleem is dat de personages, alhoewel ze de grunge-leeftijd ontgroeid zijn, nog weinig te melden hebben. Ze zijn eendimensionale schimmen waarvan je hoogstens de professie te weten komt, die hun tijd doden met poker, verbale steekspelletjes, blowen en seks. Heel cool allemaal, maar op den duur toch wat leeg en bovendien moeilijk serieus te nemen aangezien de plot om een burgerlijk fenomeen als huwelijkstrouw draait.

De regisseur probeert wat lucht in het thema te kloppen met ironisch, getyped commentaar tussen dramatische scènes in, maar wat deze grunge-soap uiteindelijk redt van de burgerlijkheid is een even hilarische als overbodige monoloog van gast-acteur Quentin Tarantino over de homoseksuele ondertoon van 'Top Gun'.