Verse start vol paranoia

Hij ging door voor comedy, maar bezorgde je koude rillingen. Hij leek cynisch van toon, maar was in wezen zo romantisch als Casablanca. Hij werd uitgebracht als mainstream, maar bleek pure cult. Groundhog Day, een film over een misantropische weerman die een dag eindeloos opnieuw beleeft. Iedere morgen wordt hij gewekt door I Got You Babe uit de wekkerradio, iedere dag gebeurt precies hetzelfde. Nou, niet precíes, want hij kan zijn omgeving wel beïnvloeden, maar het effect wordt iedere ochtend gereset. Alleen hijzelf onthoudt alles.

Groundhog Day is een even hilarisch als ijzingwekkend document over sleur, de sluipmoordenaar van de welvaartscultuur. Maar hij gaat evenzeer over onbereikbare liefde. Een gewaagde mix die zo effectief was gefilmd dat je na de eindcredits onmiddellijk je leven wilt omgooien in iets barstensvol spontaniteit.

Opvallend genoeg is de cultklassieker geregisseerd door een conventionele Hollywood regisseur (Harold Ramis). Minder verbazingwekkend is dat juist nu een cultcineast het lef heeft om 'herhaling' opnieuw als rode draad te gebruiken. Duncan Jones, zoon van David Bowie en bekend van mindfucker Moon over klonen die denken dat ze de originelen zijn, breidde er een thriller omheen. Het resultaat is bijzonder conventioneel, maar daarom niet minder onderhoudend: Source Code.

Marinier Colter (Jake Gyllenhaal) wordt wakker in een trein. Hij weet niet waar hij naartoe gaat. Wie die vrouw (Michelle Monaghan) is die tegenover hem zit en beweert zijn vriendin te zijn. En wie in godsnaam die vent is in de spiegel van het toilet. Veel tijd om hierover na te denken heeft hij niet, want de trein ontploft, met hem erbij. Dan wordt hij wakker. Soort van. Colters brein blijkt onderdeel van een high-tech defensie-programma waarbij hij in de huid kruipt van een bepaalde treinpassagier - vlak voordat deze omkomt. Colter moet diens laatste 8 minuten steeds opnieuw beleven om de trein te doorzoeken, passagiers aan de tand te voelen en, als het even kan, de bom te demonteren. Dat hij daarbij ook steeds sterft én verliefd wordt op die vriendin was echter niet voorzien.

Hyperbolische vergelijkingen. Parallelle universa. Quantummechanica. Termen waarmee gretig gesmeten wordt om de fictie een wetenschappelijk laagje te geven. Probeer het vooral niet te begrijpen, het komt allemaal uit de duim van een scenarioschrijver met abonnement op Wikipedia en zwak voor hasjcake. En belangrijker: het doet er niet toe. De film is ook lekker als hyperbolische vergelijkingen niet je forte waren op de middelbare school.

Lekker dus, en vooral in de zin van spannend. De bommenlegger kan immers iedereen in die trein zijn. Natuurlijk is het wel één van passagiers die wij steeds in die paar minuten zien langs lopen of zitten, anders zou het flauw zijn. Maar de paranoia krijgt alle kans om zich in ons te nestelen, en onze inner Sherlock mag steeds opnieuw de hersenen pijnigen tot we weer ontploffen.

Was de liefde in Groundhog Day zo aangrijpend omdat het meisje de volgende ochtend geen weet meer heeft van hun geflirt (de dag is immers gereset), in Source Code wordt de held bij iedere ontmoeting iets meer verliefd maar is die liefde verdoemd omdat deze maar 8 minuten kan duren. Heel romantisch. Misschien aangrijpender echter is een subplotje over de platonische band met zijn guardian angel (Vera Farmiga), een officier die zijn brein via beeldscherm begeleidt, moed inspreekt en troost. Onbereikbare liefde, da's de mooiste.

Source Code is een eerbetoon aan het klassieke Hollywood. Hitchcock, Powell & Pressburger, een vleugje existentiële angst uit de film noir. Maar hij begint met de beste mindfuck ever: een hoofdpersonage dat net zo in het duister tast als de kijker. Wie? Wat? Waar? Waarom? Misschien hebben we allemaal zo'n reset nodig om de sleur te doorbreken - alhoewel 1000 maal I Got You Babe ook erg effectief was.

Source Code
Eeuwige liefde kent geen tijd