Centerparcs 2.0

De jeugd van tegenwoordig! Songteksten over ho’s en bitches, tv-programma’s over spuiten&slikken, banga-lijstjes in de brugklas – dat was er vroeger allemaal niet! Met de toenemende vergrijzing wordt het verleidelijker dan ooit te speculeren over de teloorgang van ethiek onder jongeren.

Toch moet die bandeloosheid eerder als cyclisch dan als lineair beschouwd worden. Het is immers niet aannemelijk dat de homo sapiens sapiens opeens geëvolueerd is in een amoreel wezen - hoe graag ze dat ook zou willen. Maar het blijft een boeiend onderwerp.

Een filmauteur die gespecialiseerd lijkt in losgeslagen jeugd is Harmony Korine. Hij schreef het scenario van Kids, een pamflet uit 1995 over een HIV-positieve knul die zoveel mogelijk maagden probeert te bezwangeren. Oftewel anderhalf uur sex, drugs & AIDS. De stijl van Kids was zó smack-in-the-face dat de film eerder gemaakt leek om te choqueren en te beleren dan om te boeien. ‘t Was dan ook vooral de pers die ermee wegliep; recensenten struikelden over elkaar om het maatschappelijk belang van Kids te benadrukken. The New York Times noemde het zelfs een ‘wake up call for the world’. Tsja.

Streek toentertijd regisseur Larry Clark met de eer, nu lijkt Korine in die functie zijn finest hour te beleven met het zelfgeschreven Spring Breakers. Deze film is veel minder didactisch en veel stijlvoller dan Kids. Sterker nog, zelden werd seks, drugs & vakantie zo tastbaar gemaakt in het donker van de bioscoop. Je zou er bijna zin van krijgen.

Verveeld tot op het bot. Dat zijn studenten Faith, Candy, Brit en Cotty. Zelfs tijdens college kunnen ze alleen maar over seks lullen. Ze moeten er hoognodig eens tussenuit! Dat kan want Spring Break - dé westkustvakantie voor studenten - komt eraan. De dames zijn platzak, maar een bezoek aan de plaatselijke diner brengt uitkomst. Even later scheuren ze met een achterbank vol dollars naar de kust van Florida om zich daar te storten op alles wat de Heer verboden heeft, af en toe een mama geruststellend over de foon (“we maken zoveel nieuwe vrienden!”). Als de zelfverklaarde bitches na een fout feestje in de cel belanden, wordt hun borgtocht betaald door lokale gangster Alien (James Franco). Even charmant als gastvrij, lijken de meiden als een blok voor deze gangsta te vallen. Maar weet Alien wel wat voor vlees hij in de kuip heeft gekregen?

Vier sexy bitches-in-bikini plus mooie jongen-met-gun, de poster van Spring Breakers lijkt zich te richten op popcornpoppers. De eerste beelden, van dansende jongeren in de branding, bier spuitend, tieten schuddend, kruis grijpend, heup stotend, lijken dit te bevestigen. Toch voel je aan je water dat Spring Breakers meer is dan een hamburger voor middle class snotneuzen. Niet omdat regisseur Korine ook het kotsen, het wildplassen, het geweld en de paranoia onverbloemd verbeeldt. Of doordat het spel – net als in Kids – zó naturel is dat je naar een documentaire lijkt te kijken. Nee, Spring Breakers is vooral anders door haar overdonderende visuele stijl.

Extreme slow motion, dromerige camerabewegingen, extacy-beat… dit is een film die je ervaart als een cinematografische harddrug. Eentje die flink wat endorfine genereert, want de banaliteiten worden verheven tot een welhaast melancholieke ode aan kicks, tot een reis door de euforie van psychopathie, tot een even spirituele als criminele extase. Dit is Oliver Stone’s Natural Born Killers maar dan zonder kitsch. De moraal ver voorbij.

Echt iets te melden heeft Harmony Korine overigens niet. Bewust niet. Goddank niet. Het is te merken dat het decor van Spring Break oorspronkelijk slechts diende ter inspiratie van Korine’s schilderijen. Hij raakte zozeer verslingerd aan de perfide combi van opwinding en weerzin dat hij er de langste videoclip ooit over besloot te maken. Terecht, want leeghoofdigheid boeit ons al sinds de eerste holbewoonbitches op Spring Break gingen. En zal dat ook na de Apocalyps doen.

Spring breakers
Even een ijsco halen