Onanistisch vaderschap voor de hele familie

Een genre kun je het niet noemen, maar er wordt jaarlijks wel een heel festival omheen getimmerd. ‘Family-friendly films from all around the world that leave the audience feeling good’ zijn te zien op het Feel Good Film Festival te Hollywood. Opmerkelijk, dat ingrediënt ‘family-friendly’, alsof alleen family values ons dat warme-gevoel-vanbinnen zouden kunnen bezorgen. Aan de andere kant zijn er op Internet zat cynische definities van feel good films te vinden. Wat dacht u van ‘characterized by or designed to encourage a feeling of often superficial happiness or satisfaction’. Alsof gelukzaligheid te meten valt in termen van authenticiteit.

Feit is dat filmliefhebbers zeer verschillend kunnen reageren op eenzelfde film. Zo waren er hele volksstammen lyrisch over de Franse feel good-komedie Intouchables (street wise verzorger brengt leven in de brouwerij bij steenrijke verlamde intellectueel), terwijl andere kijkers zich in de foyer op hooliganeske wijze moesten afreageren. Wat voor de een good feelt, ervaart de ander als misselijkmakend.

Maar laten we er even van uitgaan dat er zoiets bestaat als een universele feel good film. Welke ‘neutrale’ eigenschappen zouden we deze dan toebedelen? Happy end is een must. Hartveroverende en dus waarachtige personages zijn onontbeerlijk. Een niet al te gecompliceerde plot, want intrige leidt maar af. En vooruit, wat hugging & learning. Wat de film vooral moet doen is je vertrouwen in de mensheid spekken (of herstellen natuurlijk). Een boud streven. Of daar family values voor nodig zijn en oppervlakkige gevoelens van gelukzaligheid het resultaat, dat kunnen we testen in Starbuck, nu al gedoodverfd als Canada’s feel good film van het jaar.

David (Patrick Huard) is een rukker. Een professionele rukker that is. Decennia lang heeft hij onder codenaam Starbuck zijn zaad verkocht aan de spermabank. Uiteraard loopt hij niet te koop met deze nevenverdienste. David is ook een overdrachtelijk rukker. Alles wat ie doet verklooit ie. Te goedgelovig, te optimistisch, te aardig. Niet zo vreemd dat ie voor 80 mille in het krijt staat bij loan sharks die hem hardhandig met de kleine lettertjes confronteren. En dan wordt ook zijn knipperlichtvriendin Valérie (Julie LeBreton) nog eens zwanger. David als vader! Voor de eerste keer! Alhoewel... David wordt benaderd door een advocaat met de mededeling dat zijn zaad niet minder dan 533 kinderen heeft voortgebracht, waarvan 142 contact met hem zoeken. Of ie zich aan hen bekend wil maken. Dahág. Maar zijn nieuwe kinderen maken ook iets wakker in hem. En al rap ontpopt hij zich als beschermengel van de grootste familie ter wereld. Incognito. Nu nog even die 80 mille ophoesten.

Sukkels, en dan met name rukkende sukkels, maken de beste helden. Met hun gebreken zijn ze immers herkenbaar en dus likable. Daarbij wordt David perfect vertolkt door Teddy bear Huard. Maar ook de nevenpersonages zijn heerlijk politiek incorrect. Davids vriend (Antoine Bertrand), een zwaarlijvig advocaat en meervoudig vader, waarschuwt hem dat kinderen krijgen je hartstikke impotent maakt. Davids aan/uit vriendin Valérie bekent met dikke buik bij de zandbak hoe graag ze irritante kinderen op hun flikker zou willen geven. En ja, alle geintjes over El Masturbator, zoals Starbuck al rap genoemd wordt, werken ook echt.

Maar de grappen & grollen zouden in slapstick verzand zijn als regisseur/scenarist Ken Scott ze niet vakkundig had afgewisseld met heart felt feelings. We blijven de zakdoek maar trekken als David zich geleidelijk ontpopt als oervader: bescheiden, zorgzaam, vol vertrouwen, met engelengeduld - zoals een ware filmvader betaamt. Starbuck voelt zó goed dat je helemaal geen zin hebt om te checken of de film wel aan alle criteria voldoet. En dat in onverstaanbaar Canadees Frans.

Helaas heeft Hollywood - Dreamworks om precies te zijn - kassa geroken. En regisseur Scott himself ingehuurd om – een jaar na het origineel – een remake te maken van zijn eigen film. Over creatieve zelfmoord gesproken. Moet-ie wel nog even iets verzinnen op dat masturberen, want dat doen ze in Amerika natuurlijk niet. Zeker niet op een family-friendly feel good festival.

Starbuck
Wil de ware vader nú opstaan...