Verkapte porno voor GTST-groupies
Dominique Deruddere had met zijn debuut - de Nederlandstalige Bukowski-verfilming 'Crazy Love' - zoveel indruk gemaakt op de Amerikaanse fïlmmarkt, dat hij door Francis Coppola werd uitgenodigd om zijn volgende film in Hollywood te draaien - met een volwassen budget: 'Wait until Spring, Bandini'.
Deze interpretatie van Joe Fante's roman moet Coppola teleurgesteld hebben, want het zou zes jaar duren voordat de Belg weer een film van de grond zou krijgen, die bovendien weer gewoon in Europa werd gedraaid: 'Suite 16'.
Wat onmiddellijk opvalt aan ‘Suite 16’, is dat Deruddere's aanpak doordrenkt is van sluwe marketing en dito budgettering. Hij liet de hoofdrol vertolken door een populaire televisie-acteur (goedkoop) die te boek staat als sekssymbool (fans), gebruikte Engels als voertaal (groot afzetgebied) gooide er veel seksscènes in (doet het altijd goed) en situeerde de actie zoveel mogelijk op één plek (goedkoop). Het resultaat is echter zo teleurstellend dat het wel weer zes jaar zal duren voordat Deruddere zijn vierde speelfilm gefinancierd krijgt.
Chris (Anthonie Kamerling, bekend als het blonde stuk uit Goede Tijden, Slechte Tijden) is een gigolo/dief met riool-moraal. Hij lokt rijke oudere dames het hotelbed in om ze halverwege al hun geld af te nemen. De laatste dame laat zich echter niet intimideren en gaat met hem op de vuist. Hij slaat haar bewusteloos, wordt gesnapt door het hotelpersoneel, en vlucht suite 16 in.
Hier blijkt een excentrieke, invalide miljonair (Pete Postlethwaite) te wonen die Chris wil gebruiken om zijn eigen seksuele fantasieën uit te leven: Chris mag zich te buiten gaan aan coke en drank, maar moet dan voor de camera met allerlei prostituees naar bed. Chris laat het zich allemaal aanwaaien, totdat blijkt dat de impotente miljonair pas echt bevredigd kan worden met een moordspel.
‘Suite 16’ is een verkapt toneelstuk met even stereotiepe als onsympathieke personages, die zich door een even pretentieus als teleurstellend scenario moeten heen worstelen. Gigolo Chris heeft helemaal niets te melden en is met zijn hyper-egocentrisme bijna karikaturaal, terwijl de miljonair met zijn sinistere perversies geen moment intrigeert omdat je bijna niets over 's mans verleden of motieven te weten komt.
Deruddere probeert met behulp van eenheid van plaats (de hotelkamer) een beklemmende sfeer om deze banale personages heen te creëren, maar omdat het verhaal zo weinig van haar thrillerbeloftes inlost, en de onverwachte wendingen zo voorspelbaar zijn, komt de hotelkamer na een half uur goed je strot uit in plaats van dat ze je bij de strot grijpt.
Wat Kamerling betreft, deze heeft zich met on-Nederlandse passie op zijn karakter gestort, en weet op sommige momenten werkelijk te overtuigen. Probleem is dat hij de bagage mist om zijn uiterst onsympathieke rol twee uur lang te dragen en dat zijn jongensachtige, haarloze lichaam niet strookt met de geile uitstraling die je bij zijn personage verwacht. Bovendien ben je - en dat moet Deruddere aangerekend worden - Kamerlings pompende bilpartij na twee uur echt wel zat. Kortom: verkapte porno voor GTST-groupies.
