Omgekeerde stofwisseling als rookgordijn voor mager verhaal
High concept wordt dat wel genoemd, een filmverhaal dat zich in een paar woorden laat samenvatten. ‘The Curious Case Of Benjamin Button’ van regisseur David Fincher (Se7en) is er zoeen: ‘man wordt geboren als hoogbejaarde en sterft als baby’. Producenten zijn gek op high concept films omdat ze een groot publiek trekken. Maar de intelligente kijker wordt er nogal eens door afgeschrikt. Neem ‘Forrest Gump’: ‘simpelman speelt door stom toeval sleutelrol bij historische gebeurtenissen’. Zo’n notedop doet afbreuk aan het subtiele drama dat deze tragikomedie tot klassieker maakte. Maar een status als klassieker, daar hoeft ‘Benjamin Button’ zich geen zorgen over te maken.
New Orleans, 1918. Benjamin Button (Brad Pitt) wordt direct na zijn geboorte te vondeling gelegd. Hij ziet er namelijk afschrikwekkend uit, als een miniatuur bejaarde. Gelukkig vindt hij een liefdevol thuis in het lokale bejaardenpension. Daar, tussen de oudjes, wordt zijn lichaam met de jaren steeds jonger en krachtiger. Zijn kale kop krijgt haar, zijn broze benen gaan hem dragen. Dan wordt het tijd om zijn vleugels uit te slaan. Hij gaat varen, vecht in WOII, wordt ontmaagd en erft een fortuin. Uiteindelijk keert hij terug voor zijn jeugdliefde, balletdanseres Daisy (Cate Blanchett).
Wat is de meerwaarde van Benjamins verjonging? Da’s de vraag die zich de hele film aan je opdringt. Want scènes waarin hij als bejaarde kleuter kattekwaad uithaalt, of waarin een puberende Benjamin 65 jaar levenservaring misbruikt, ze ontbreken. Het concept lijkt vooral te dienen als camouflage van een mager verhaal. Daarbij is het inconsequent uitgewerkt: Benjamin komt ter wereld als bejaarde van babyformaat en sterft als een baby met diezelfde afmetingen…
Belangrijkste manco van de film is echter het vlakke hoofdpersonage. Benjamin mag door gebrek aan scholing een naïeve kijk op het leven hebben, hij is bepaald geen fascinerende idiot savant als Forrest Gump. Eigenlijk is hij vooral bezig met steeds jonger, oftewel steeds Brad Pitteriger te worden. Dat Pitt voor deze rol genomineerd is voor een Oscar is absurd. Niet omdat hij beroerd speelt, maar omdat de rol grotendeels het werk is van grime- en special effects specialisten, die Brads gezichtsuitdrukkingen digitaal verwerkt hebben in de ‘weggepoetste’ gezichten van anonieme acteurs, wier lichaam gebruikt werd voor de eerste helft van Benjamins leven.
Uiteindelijk is het de romantiek die de film nog enigszins redt. Ironisch genoeg niet de gedoemde liefde tussen Benjamin en Daisy, maar Benjamins korte verhouding met Elisabeth (Tilda Swinton). Elisabeth is ongelukkig getrouwd en verblijft in eenzelfde hotel als Benjamin. Gedreven door slapeloosheid ontmoeten ze elkaar ’s nachts in de foyer. Drinken ’s thee. Praten. En hebben hartstochtelijk lief. Alles met de gelofte elkaar nooit de liefde te verklaren. Low concept love, altijd intrigerend.
Virtuoze special effects maken van Brad Pitt sexy bejaarde
