De ware Don Corleone

Wat is het toch jammer dat top-acteurs geïnterviewd mogen worden. Want zodra ze over hun beroep beginnen te filosoferen, blijken het simpele, zwaar neurotische nekkletsers die zichzelf veel te serieus nemen en zich ook off screen aan hun film-charisma vastklampen. Marlon Brando is een duidelijk voorbeeld van dit syndroom.

De arme man wordt al jaren als de belangrijkste naoorlogse acteur beschouwd, en hij is onderhand in zijn eigen mythe gaan geloven. Hij weet met zijn nukkige imago trouwens de beste regisseurs te manipuleren. Francis Coppola gaf hem carte blanche voor zijn rol als waanzinnige kolonel in 'Apocalypse Now', met als gevolg dat het laatste half uur van deze briljante oorlogsopera door Brando's zelfverzonnen meta-prietpraat werd verziekt. Het is dan ook een enorme opluchting hem nu eindelijk eens in een rol te zien waarin hij de draak steekt met dat imago.

In 'The Freshman' van regisseur Andrew Bergman speelt Brando maffiabaas Don Sabatini. Die misbruikt een student (Matthew Broderick) om een rivaliserende bende uit te schakelen. Deze Sabatini lijkt als twee druppels water op Don Corleone - ook een rol van Brando - uit 'The Godfather', en is overduidelijk een parodie op dat origineel. De ironie gaat zó ver, dat Sabatini's neef beweert dat zijn oom model heeft gestaan voor het Corleone-personage.

Het klinkt allemaal wat melig, maar het is een genot om te zien hoe Brando zijn doodgeprezen acteermaniertjes uit 'The Godfather' persifleert, en hoe Sabatini iedere keer geïrriteerd zucht als men hem voor Don Corleone aanziet. Het verhaaltje is van eendagsvlieg-kwaliteit, maar Brando's zelfspot en Brodericks sympathieke uitstraling maken van 'The Freshman' in ieder geval een gezonde eendagsvlieg. Geen pretenties, voldoende plezier. Brando zélf vond de film niet veel soeps. Maar wie luistert er nou naar een acteur?