Ontwrichtende testosteron

Het vervelende aan homoseksualiteit in films is dat het zelden als een vanzelfsprekendheid gepresenteerd wordt. Enerzijds begrijpelijk, want homo's worden in de meeste culturen onderdrukt dus staat hun lust & liefde garant voor drama. Maar wat een opluchting als het eens terloops geschilderd wordt, zoals in My Beautiful Laundrette of L'Homme Blessé.

Hollywood is zover nog niet. Haar homo's zijn extravagante nichten, getormenteerde jongeren of hoogbegaafde auteurs, allen geobsedeerd met hun seksuele voorkeur. Nog altijd beter dan de creepy bijrolletjes waar ze vroeger voor misbruikt werden, maar sinds de homo-emancipatie is de trend naar het andere uiterste doorgeschoten: filmmakers struikelen over elkaar om een zo politiek correct mogelijke beeld neer te zetten - dat homoseksualiteit eigenlijk heel normaal is.

Probleem is dat dit statistisch gezien niet zo is. Nog geen drie procent van de Amerikaanse bevolking is homo. En dan hebben we het al helemaal niet over paartjes van hetzelfde geslacht die kinderen adopteren of zich via kunstmatige weg laten bevruchten. Dat soort sociologische 'experimenten' worden in het neo-conservatieve Amerika met argusogen gevolgd. In heel Amerika? Nee, er is één staat waarin zo'n alternatieve gezinsconstructie heel normaal is. Californië natuurlijk. Tenminste, als we regisseur/scenarist Lisa Cholodenko mogen geloven met haar komedie The Kids Are All Right.

Moeder I (Annette Bening) is dokter en een overgetherapeutiseerde control freak. Moeder II (Julianne Moore) is impulsief en doet iets vaags met tuinen. Deze überliberals zijn al eeuwen bij elkaar en Moeder II heeft via inseminatie voor een compleet gezin gezorgd. Als die pubers opeens hun donorvader (Mark Ruffalo) opsporen lopen ze al gauw met hem weg. Wat een leuke vent! Lekker makkelijk! En zo mannelijk! Moeder II vindt hem ook leuk. Zo leuk dat ze vreemd met hem gaat. En nog een keer. En nog een keer. Totdat de kruik breekt.

"Die vader van jou is een lekker ding," zegt een vriendinnetje tegen de dochter, waarop de laatste reageert met een "Waarom moet jij toch altijd alles seksualiseren?" Deze scène heeft verder geen enkele functie maar is tekenend omdat de regisseur het zelf ook lijkt te doen: werkelijk iedere zucht van de volwassenen - met name die van de vrouwen - wordt in een seksueel of sekse-gerelateerd kader geplaatst. Nadrukkelijk in beeld gebrachte aanrakingen en zoenpartijen, naughty-naughty-wink-winkgrappen over een ooit verlamde maar nu o zo actieve tong, een uitgebreide befscène die uitmondt in hilariteit omdat iemand op de afstandbediening gaat liggen en een pornovideo opeens door het huis galmt. Hahaha, niets normaals is hen vreemd!

Cholodenko is zozeer bezig om onze bourgeois-vooroordelen te ontkrachten met gedementeerde humor dat ze haar eigen vooroordelen over het hoofd ziet. Want ze heeft van de vader een weliswaar lekkere, maar toch wel erg zelfgenoegzame flierefluiter gemaakt. Neukje hier, neukje daar. Beetje restaurantje leiden, beetje motor rijden. En nu een gezinnetje met een lekker moedertje. "Seemed like more fun than giving blood," is zijn schaapachtige antwoord als zoonlief vraagt waarom hij eigenlijk sperma heeft gedoneerd. En als we in een veel te lang shot moeten meekijken hoe hij een glimp probeert op de vangen van Moeder II's tanga, weten we hoe Cholodenko over heteroseksuele mannen denkt.

De auteur laat zich echter pas echt kennen als ze de gezinsontwrichting volledig in de schoot van de vader schuift. Hij krijgt het verwijt een indringer te zijn, een intrigant die op andermans gezin aast omdat hij zelf de verantwoording niet durft te nemen. "I need your observations like I need a dick up my ass!" Dit komt uit de mond van de matriarch, maar lijkt tevens de moraal van het verhaal, omdat het gezinnetje hoopvol doorgaat nadat de smeerlap op zijn plek is gezet. Dat het niet zíjn initiatief was om contact op te nemen met de kinderen of om met de moeder naar bed te gaan, wordt compleet genegeerd.

Enige verteerbare aan deze flauwe en valse moraalschets zijn de kinderen. Cholodenko heeft hen uitstekend gedoseerd: pubers met duizenden twijfels die nieuwsgierig zijn naar hun vader en het relatiegezeik van hun overbewuste moeders beu zijn. Jammer dat de film niet volledig vanuit hun perspectief is geschreven, want opvoeding door twee mensen van hetzelfde geslacht lijkt een boeiender onderwerp dan de seksuele voorkeur van die ouders.

The Kids Are All Right
Naughty naughty! Wink wink!