Vette hap met ranzig randje

Filmrecensenten zijn snobs. Ze kiezen niet voor hun gevoel, maar voor gezond verstand en goede smaak. Ze kraken de nieuwe 'Rambo' af voordat 'ie überhaupt is gedraaid, boren Freddy's nachtmerries ongezien de grond in, en prijzen Lynch' stijltrucjes blind de lucht in. En gaan er nog prat op bovendien.

Regisseur Tony Scott is een gemakkelijke prooi voor cultuursnobs. Want Scott maakt hamburgers. Hele lekkere hamburgers weliswaar, maar zonder enige voedingswaarde: 'Top Gun' en 'Days of Thunder' bij voorbeeld, dreven op een aaneenschakeling van adrenaline-kicks.

Scott hoeft dus niet te rekenen op een plaatsje tussen de Tarkovsky's of de Allens. Maar dat ambieert hij waarschijnlijk ook niet. Tony Scott is namelijk in de eerste plaats een talentvol actie-regisseur en kan zich in dat opzicht meten met grootheden als Oliver Stone en Sam Peckinpah. Vakwerk.

Maar hoeveel recensenten hebben respect voor een professionele hamburger? En hoeveel recensenten durven toe te geven dat zij soms meer trek hebben in een hamburger dan in escargots? Daarom zullen ze ook Scotts nieuwste Big Mack, 'The Last Boy Scout' flink aanpakken. Want 'The Last Boy Scout' is een inhoudsloze opeenstapeling van fuck you 's en andere macho-cliché's. Al smaakt het geweld weer lekker. Lekker vet.

Bruce Willis speelt een sleezy detective die tegen wil en dank met een uitgerangeerde quarterback (Damon Wayans) opgezadeld wordt. Damons vriendin had Bruce namelijk ingehuurd, maar werd vermoord omdat ze een corrupte big shot uit het American Football probeerde af te persen. Tot zover het verhaaltje (de rest is weggezakt in de vergetelheid - te onbenullig om te onthouden). '

The Last Boy Scout' draait om actie. Om schietpartijen en knokpartijen, om Uzi-salvo's die zich in slow motion in nieren boren, en om neuzen die de hersenen in worden geslagen. En reken maar dat het allemaal een prachtig gezicht is. Scott slaagt er in de meest smakeloze geweldscènes een legitiem en adembenemend élan mee te geven.

Maar ook voor pacifisten heeft de film een paar goed verteerbare grappen. Een voorbeeldje: Bruce zit naast maat Damon uitgeteld op een bankje. Om het ijs te breken, vraagt Bruce aan Damon hoe duur diens leren broek was. "Six hundred and fifty dollars", is het antwoord. Bruce reageert stomverbaasd: "Six hundred and fifty dollars!? Is there a television in it or something!?"
Leuk toch? Of dan toch in ieder geval lekker vet...