Pornoboer wordt kruisvaarder

Ze staat op de cover van Premiere Magazine, Amerika's belangrijkste filmblad. Ze heeft de hoofdrol in 'The People vs Larry Flynt', nu al de meest controversiële Hollywoodfilm van 1997. Niemand had gedacht dat de smoezelige Courtney Love, 'ex van Curt Cobain, ex-junkie en zangeres van herriebandje Hole, filmcarrière op dit niveau zou maken. Love speelt de echtgenote van Larry Flint, baas van Hustler Magazine.

De studio was huiverig om haar grillige persoonlijkheid te casten voor zo'n grote productie en liet Love's urine dagelijks testen. Maar Courtney bleef clean. Misschien omdat regisseur Milos Forman haar zijn vertrouwen schonk, misschien omdat ze in tegenspeler Woody Harrelson een even rauwe compagnon vond. Toen ze voor de auditie drie uur te laat kwam aankakken en Harrelson een "Who the fuck are you!?" toebeet, smeet Woody haar tegen de grond en ging net zo lang op zitten tot er een excuus uitkwam. Courtney en Woody, white trash.

White trash is een absolute voorwaarde om het leven van Larry Flint waarachtig te maken. Flynt groeide op in de modder van Ohio, werd uitbater van een striptent en trouwde met een biseksuele danseres. Toen faillissement dreigde besloot hij een blootblaadje op te richten. Niet zo'n truttenglossy als Playboy, maar halve porno met gapende 'beaver shots'. Het werd een knallend succes.

Het Amerika van de jaren zeventig was echter niet rijp voor Flynts bevrijdende ranzigheid en hij kreeg voortdurend processen aan zijn broek. In de rechtszaal gedraagt hij zich als een enfant terrible die de vloer aanveegt met de rechterlijke macht en voor een onvoorwaardelijke vrijheid van meningsuiting vecht. Zijn koppigheid eist een zware tol: hij komt in de bak terecht en in een inrichting, wordt neergeschoten en raakt verlamd. Zijn vrouw raakt aan de drugs, krijgt aids en sterft. Maar cheap white trash als Flynt vergaat niet.

'The People vs Larry Flynt' heeft de potentie van een meesterwerk. Larry Flynt is een dappere, geestige en ranzige held van vlees en bloed wiens leven door geen enkele scenarioschrijver bedacht had kunnen worden. Seks, een aanslag en politiek, het is geen wonder dat de producent Oliver Stone heet. Hij deed er verstandig aan om de regie uit te besteden aan Milos Forman, die beter met humor uit de weg kan en subtieler doseert, maar de film mist nu wel dat extra beetje power waar Stone patent op heeft.

Geen vlammende onrechtscènes in de rechtszaal dus, wel veel goede grappen (Flynts T-shirt: 'Fuck this Court') en uitstekend acteerwerk. Love schittert met haar mengeling van agressieve en melancholieke natuurlijkheid en Harrelson zet zo'n levensechte Flynt neer dat het origineel diep onder de indruk was. "They couldn't have done it better", aldus Flynt. "It's the way it happened. The problem is, they put it ALL in."