De artistieke come-back van Ridley Scott

In 1979 werd de bioscoopbezoeker opgeschrikt door een goedkoop gemaakte, maar zeer overtuigende filmnachtmerrie: 'Alien'. De natuurlijk spelende cast, de schitterende, gracieuze vormgeving, en vooral de overdonderende regie tilden deze science fiction ver boven het genre-niveau uit, en maakten van 'Alien' de krachtigste thriller uit de geschiedenis.

Brein achter deze cultschocker was de Britse regisseur Ridley Scott. Omdat hij van huis uit slechts commercial-regisseur was, en zijn vorige (debuut-)film ('The Duellists') weinig indruk had gemaakt, waren geldschieters pas na het succes van 'Alien' bereid Scott een volwaardig budget mee te geven. Resultaat was weer een stijlvolle science fiction ('Blade Runner'), die echter de intensiteit van 'Alien' miste. De kassa rinkelde niettemin.

Vanaf 'Blade Runner' begon Scotts werk in artistiek opzicht steeds meer te wensen over te laten: het sprookje 'Legend' uit 1985, waarin snotaap Tom Cruise het aan de stok krijgt met een glibberheks, zit vol virtuoos grime maar is volstrekt zielloos. De thriller 'Someone to watch over me' uit 1987 is stevig maar veel te conventioneel, en 'Black Rain' uit 1989, een politiefilm van kroketniveau waarin Übermensch-cop Michael Douglas onbetrouwbare spleetogen platschiet, spoelde Scotts laatste restje genialiteit in de goot. Al met al leek het er dus verdomd veel op dat Scotts talent beperkt was tot een paar goed geoliede adrenaline-trucs, en dat 'Alien' een toevalstreffer was.

Niet dus. Want nu zelfs zijn trouwste fans hun twijfels krijgen, maakt Scott een overtuigende artistieke comeback met een roadmovie over twee onverschrokken amazones: 'Thelma & Louise'. Vlot, fris, scherp, geestig en spannend, 'Thelma & Louise' dendert.

Het verhaal is simpel: Thelma (Geena Davis) is een huisvrouw. Afwasje, theetje, kookje. Trutje. Ze is getrouwd met een male chauvinist pig wiens hufterigheid alleen door zijn stompzinnigheid overtroffen wordt. Thelma's boezemvriendin Louise (Susan Sarandon) is zelfstandiger. Ze werkt in de plaatselijke snackbar, en doet het 's nachts met een zwartharige rocker. Maar ook Louise is niet echt gelukkig, en ze besluit samen met Thelma avontuur te gaan zoeken in de bergen.

Ze zijn echter nog geen dag onderweg, of ze zitten al diep in de stront: Thelma wordt door een plaatselijke Casanova aangerand, en Louise schiet hem dood. Eerst raken ze in paniek, maar aangezien er geen getuigen zijn, gaan ze er als een haas vandoor, en beginnen ze aan een spannende reis naar de Mexicaanse grens die, ondanks gelazer met een zwerfrover en een politieposse, hun meer vrijheid en kracht schenkt dan ze ooit in hun leven gevoeld hadden.

In tegenstelling tot wat in de Amerikaanse pers wordt beweerd, is 'Thelma & Louise' is geen feministisch pamflet. Geen gezeur over rechten. Geen defensief moraal. Thelma and Louise don't get mad, they get even. En dat doen ze met een superieure, aanstekelijke schaterlach. Tot het bittere eind.