Hardcore EO

Daar zat ie dan, wereldberoemd op een houtje te bijten, vastgebakken in die razendpopulaire rol van die razendpopulaire sitcom uit de nineties. David Schwimmer van tv-comedy Friends. Wachtend op die serieuze filmrol waarmee hij in Hollywood zou doorbreken. Maar aangezien hij in zeven jaar niet verder was gekomen dan - hoe leuk ook - het stemmetje van een hypochondrische giraf in een animatiefilm, werd het tijd voor een andere aanpak.

Wat deed David. Hij noemde zichzelf regisseur, liet zijn baard staan à la Reinout Oerlemans, pakte een script met hoog Oprahgehalte, ronselde een handjevol Oscarnominees die ook wel eens zo'n beeldje willen winnen en gaf hen de ruimte dieper te gaan dan hem ooit was gegund. Beng! Emotie! Schwimmers regiedebuut heet Trust en gaat over wantrouwen.

Annie (Liana Liberato) is een veertienjarige meid zoals er zoveel zijn op de high schools. Ziet er leuk uit en heeft hersens zat, maar is verlegen en onzeker. Terwijl haar 'vriendinnen' al van bil zijn geweest met het halve rugbyteam, is seks voor haar nog iets abstracts. En vooral iets virtueels. Want ze heeft wél een chatvriendje: Charlie. Charlie is leuk. Hij maakt écht contact, weet de juiste dingen te zeggen op de momenten dat ze die nodig heeft. Maar Charlie is ook een beetje vreemd. Eerst zei hij dat ie 16 was. Toen werd het 20. En als hij haar eindelijk ontmoet blijkt hij best oud - wel 30! Maar Charlie blijft Charlie. En zelfs als hij haar heeft meegenomen naar een hotel en van alles met haar heeft gedaan, blijft ze in hem geloven. Annie's ouders en de FBI zijn minder mild over haar rijpe lover.

Het lijkt een welhaast strategische keuze. Neem een onderwerp dat per definitie respect afdwingt - Holocaust, discriminatie of verkrachting van een veertienjarige - en je film wordt immuun voor kritiek. Termen als 'draak' of 'effectbejag' zullen niet snel vallen bij zo'n gevoelig onderwerp. Maar voor Schwimmer was het bovenal aanleiding om de emoties eens ongeremd te laten gaan. Indie queen Catherine Keener en filmster Clive Owen geven een masterclass acting met huibuien, gescheld, meer huilbuien, wanhoop, frustratie, agressie en nog meer huilbuien. Hardcore EO-film.

Daarbij zaagt Schwimmer zijn planken graag van woudreuzen. Met name de personages. Het pre-drama-gezinnetje is happy-go-lucky op het ongeloofwaardige af om het contrast met de post-traumatische sfeer zo groot mogelijk te maken. De vader (Owen) past met zijn wraakzucht jegens kinderlokker, wantrouwen jegens dochter en gemankeerde agressieregulatie jegens alles helemaal in het cliché van de man die niet bij zijn ware emoties kan komen. De - uiteraard zwarte - maatschappelijk werkster (Viola Davis) is een engel die haar integriteit bijna uitzweet. En pedoseksueel roofdier Charlie (Chris Henry Coffey) blijkt er een heel normaal gezinsleven op na te houden, zo wordt ons in shockerend bedoelde homemoviebeelden tijdens de eindcredits getoond.

Ook de didactische toon van Trust riekt naar Oprahëske televisie. We worden in de wereld der jongeren ingewijd alsof we in Zonnegloren achter de vlaflip zitten, krijgen een workshop in nieuwerwetse communicatiemiddelen als sms, tweet en chat; leren dat 'U' 'you' betekent, 'R' 'are' en 'LOL', nou ja, zoek die maar op. En kijk eens hoe die jeugd van tegenwoordig al met seks bezig is, ze praten over 'blowjobs' en dragen push-up! Heremetijd.

Dat er in dit veel te nadrukkelijk gefilmde drama nog een ster kan opstaan mag opmerkelijk genoemd worden. De jonge Liana Liberato, net als Schwimmer afkomstig uit de televisiewereld, is een natural die de method dweilende volwassenen volledig van het doek speelt met haar woedende kwetsbaarheid. Of dit acteerwerk dankzij of ondanks de regie tot bloei is gekomen, doet niet ter zake. Feit is dat David Schwimmer gezorgd heeft voor Liberato's doorbraak naar het grote doek. En gelukkig gaat ie zelf weer het stemmetje van die neurotische giraf in Madagascar 3 doen, want daar schrijft hij op zijn manier filmgeschiedenis mee.

Trust
Natural