Gerijpte puberhumor voor MTV-verslaafden

Anders dan in de Nederlandse cultuur vormen popmuziek en film in Amerika vanzelfsprekende onderdelen van de 'opvoeding'. Komen Hollandse pubers niet verder dan een hormonale passie voor Nirvana of Mel Gibson, en zweren ze zo'n bevlieging na de eerste de beste verloving beschaamd af, Amerikaanse kids leren reeds als kleuter de songteksten van hun popidolen na te blèren en de cliché's van hun film/televisiehelden op te hoesten. Allemaal met de paplepel.

Bovendien hoeven ze zich er niet voor te schamen, zelfs niet wanneer ze volwassen zijn geworden, want pop en film liggen diep verankerd in de Amerikaanse tradities: de rock is er geboren en de speelfilm is er groot gebracht.

In ons klassiek geschoolde Europa willen we nog wel eens neerkijken op deze 'hamburger-brainwash'. Toch heeft deze, behalve popdebielen en video-freaks, ook generaties talentvolle stand-up comedians voortgebracht, en daarbij een publiek met voldoende 'culturele bagage' om de parodieën en verbasterde citaten te kunnen plaatsen en dus te kunnen appreciëren.

Erepodium van deze wisselwerking is 'Saturday Night Live', de razendpopulaire pop-comedy-televisieshow waarin Eddy Murphy, Chevy Chase en John Belushi ooit begonnen zijn. 'Saturday Night' Live is ook de artistieke wieg geweest van Mike Myers en Dana Carvey. Zij speelden Wayne en Garth, twee aan popmuziek verslaafde oudere jongeren die in hun 'Wayne's World' meligheid tot levensdoel verheffen en met kretelogie als 'excellent' en 'not!' gevestigde rockfenomenen persifleren.

Wayne's World onderscheidde zich van andere Saturday Night-sketches door zijn gemakzuchtige humor. Het leek gemaakt voor verveelde pubers, voor couch potatoes die te stoned zijn om hun lachkick af te remmen. Desalniettemin sloeg het duo in als een bom, en werd het vereerd met een heuse bioscoopfilmversie, toepasselijk getiteld 'Wayne's World'. De film was net zo flauw als het origineel maar... bracht 180 miljoen dollar in het laatje. Een vervolg was dus onvermijdelijk. En een wonder geschiedde: 'Wayne's World II' is écht grappig geworden.

De teksten zijn pittig, de provocaties raak en de parodieën geslaagd. Wayne's puberhumor is 'volwassen' geworden. Natuurlijk is het verhaal nog steeds een aaneenrijging van sketches, met dit keer als rode draad de organisatie van een popfestival: Wayne krijgt tijdens een droom opdracht van wijlen Jim Morrison om topbands te boeken en tienduizend man uit te nodigen voor een echte Waynestock. "Excellent!" vindt Garth, maar als de bands niet komen opdagen en Wayne's vriendin er met een producer vandoor gaat, wordt het tijd om Jim opnieuw te raadplegen.

'Wayne's World II' (regie: Stephen Surjik) barst van de aanstekelijke grappen over pop en film. Zo wordt het over-geromantiseerde métier der roadies eens goed door de mangel gehaald, en wordt pop-orakel Jim Morrison tot een cliché's neuzelende ijdeltuit gedegradeerd. Kim Basinger neemt haar domme blondje-imago persoonlijk op de hak als de drop-veterzuigende Honey Hornée ("No, not 'Horney' - it's French!") en Charlton Heston zet zijn oerdegelijke reputatie op het spel met het lulligste en grappigste bijrolletje uit de filmgeschiedenis.

Affijn, dit soort lulkoek aaneen gelijmd met talloze metagrappen over eigen scenario maakt van 'Wayne's World II' een aanrader voor iedere videofreak en popdebiel met even weinig smaak als ondergetekende. "Not!?"