Lekker meetappen met vederlicht denderende muziekfilm
Bij het maken van de filmbiografie van Jim Morrison ('The Doors') had Oliver Stone de mazzel dat zijn hoofdpersonage reeds overleden was, en hij dus alle vrijheid had om diens nare karaktertrekken aan te dikken (een zuipende allesneuker is dramatischer dan een verlegen intellectueel met dichtambities).
Regisseur Brian Gibson kon dit geintje echter niet uithalen bij de verfilming van Tina Turners autobiografie 'I, Tina'. Een probleem, want Tina is, ondanks haar indrukwekkende stage-personage, niet een echt intrigerende persoonlijkheid.
Gelukkig kon Gibson terugvallen op het kleurrijke karakter van bandleider en ex-echtgenoot Ike Turner, wiens psychopatische wangedrag prima kost bood om de leemtes tussen de optredens (die de film werkelijk dragen) op te vullen. Zo heeft Tina Ike toch nog een keertje terug kunnen pakken...
Tina Turner (Angela Bassett) wordt als Anna Mae Bullock geboren in de bush-bush van Nutbush. Door moeder en vader verlaten, wordt ze opgevoed door oma, om na dier overlijden weer bij ma in de stad te gaan wonen. Tina's zangtalent valt op als ze in de plaatselijke muziektent met rhythm & blues-casanova Ike Turner (Laurence Fishburne) meezingt. Hij nodigt haar uit om mee te toeren en platen op te nemen. Ze gaan trouwen, ze krijgen een kind, en ze maken ze carrière. Hoewel: 'ze'? Het is vooral Tina's blèr-stem die lof oogst. Dit tot ergernis van Ike die coke begint te snuiven en Tina begint te mishandelen. Totdat de bom barst.
Producent van 'Tina: What's love got to do with it', Roger Davies - in het dagelijks leven manager van Tina solo - eiste dat de hoofdrol gespeeld zou worden door een professionele actrice ("The singing and dancing are secondary"). Er valt inderdaad niets aan te merken op het acteerspel van Bassett; ze heeft Turners mimiek en motoriek tot in de details gekopieerd.
Het vervelende is alleen dat de fragiele Bassett in fysiek opzicht helemaal niet op de stevige Turner lijkt, en dat haar stem zodanig van het 'orgineel' verschilt, dat er een raar contrast ontstaat tussen de pratende 'Tina' (Bassetts stem) en de zingende 'Tina' (Turner zelf).
Maar voor het overige is 'What's love got to do with it' een vederlicht denderende muziekfilm vol aanstekelijke fake-optredens. En gelukkig stopt het verhaal tijdig - vóór de aanvang van Tina's solocarrière. Dus niet bang zijn voor vervelende solo mega-discohits, maar lekker meetappen met Ike & Tina Turners klassieke rhythm & bluessongs.
