Vivisectie op unteraliens
“Hooah!” Een béétje militante filmkijker weet waar deze strijdkreet vandaan komt. Precies, US Marines. Onze Jongens, maar dan Hun Jongens. Denk moed, opoffering, broederschap, doorzettingsvermogen, peptalk en vooral lekker veel automatische wapens. En vooruit, ook een melting pot, al moet de leider natuurlijk wel WASP zijn. Duizenden kilometers celluloid zijn er gewijd aan deze emotionele hogedrukpan. Helaas wordt het steeds moeilijker om fatsoenlijke Hooah-propaganda te schieten. Oorlog voeren is namelijk niet echt politiek correct meer. Indianen, Vietnamezen en zelfs Irakezen, je kunt ze niet meer zomaar overhoop knallen, zelfs niet in een blockbuster.
Gelukkig zijn er altijd nog aliens. Aliens kunnen door hun anderszijn schuldvrij ingezet worden als untermenschen. En mogen als zodanig dus en masse over de kling gejaagd worden, wanneer ze de gore moed hebben om hun schotel op onze invalideparkeerplaats te parkeren. De aliens in World Invasion: Battle Los Angeles willen zelfs de reguliere parkeerplaatsen inpikken!
Sterker nog, er is prake van een ware invasie. Met ruimteschepen-verkleed-als-meteorieten landen ze voor de kust van LA om Amerika te ont...eh...bezetten. D-day, maar dan anders! Hoog tijd voor Hun Jongens. Al is sergeant Nantz (Aaron Eckhart) niet echt een jongen meer. Hij wil zelfs met pensioen. Niet in de laatste plaats omdat hij zijn manschappen verloren heeft in Irak, rondloopt rond met een trauma en met de nek wordt aangekeken door zijn nieuwe peloton. Gelukkig zijn er altijd nog aliens. Die de gore moed hebben om Santa Monica te belegeren! Bom erop? Uiteraard, maar eerst wat achterblijvers redden. En Aliens afknallen natuurlijk. Wat nog niet meevalt, want heeft zo’n spacebeest eigenlijk wel een hart?
Bij iedere nieuwe SF is het weer afvinken geblazen. Waar is dit keer uit gejat. Gelukkig is pulpregisseur Jonathan Liebesman lekker los gegaan in zijn plagiaat: de aliens zijn samengesteld uit Alien (oogloze schedel, biomechanische anatomie), Signs (sonargeluiden) en RoboCop (robotkillers), terwijl we ook een Independence Day (antenneachtige UFO’s) en een Terminator (apocalyptisch, mens versus machine) langs zien komen. Wie meer ziet mag roepen.
70 miljoen dollar is er in deze film gepompt. Niet echt vanaf te zien. De aliens lijken afkomstig van de planeet Anorexia en de vliegende schotels zijn hard toe aan een APK keuring. Verder is alles vooral erg stoffig en in puin geschoten. Alsof LA Irak is geworden.
World Invasion: Battle Los Angeles wil ook helemaal geen SF zijn. Het is een een pelotonfilm met alle genrecliché’s denkbaar. De ‘laffe’ sergeant die een John Wayne doet - en daarna nóg een heldendaad verricht. De gewonde soldaat die zich opoffert met granaat en daarbij flink wat aliens meesleurt. Het – uiteraard kortstondige - verdriet om gesneuvelde maten. De post-traumatische stress die doorschemert bij de held. Het vermannen en herladen. En natuurlijk de peptalk als LA aan haar zonden dreigt te bezwijken. Allemaal gedraaid in Jason Bourne-meets-Saving Private Ryan. “Let those bastards know who they’re fucking with!”
De gewoonlijke propaganda dus, niets om je druk over te maken. Ware het niet dat de film soms ethisch zodanig op haar bek gaat dat je onbedoeld sympathie voor de aliens krijgt. Bijvoorbeeld als macha Michelle Rodriguez yippiekayeeënd met haar pantserwagen over gewonde aliens heenrijdt – zoals de Amerikanen in de straten van Bagdad. Of als de sergeant in de open schotwond van een nog levende alien zit graaien op zoek naar een vitaal orgaan. Zijn dit Hun Jongens nog wel?
Niet zeuren, war is hel. Waar de doelgroep misschien wel over mag mekkeren is dat de film een film en geen game of paintball. Maar een beetje militante filmliefhebber zal heimelijk wegzwijmelen bij de camaraderie van het peloton. En als Hun Jongens de klus geklaard hebben en hoewel lekgeschoten toch klaar staan voor een tweede tour of duty (“We already had breakfast sir”) voelen wij ons toch ook een beetje US Marine. Hooah! Kuch!
Klauwen af van onze parkeerplaatsen!
